Άρωμα Βανίλιας | Πράξια Αρέστη

Γυμνός στο κρεβάτι, ανοίγει τα μάτια και βλέπει μία άγνωστη να κοιμάται δίπλα του. Άγνωστη όχι ακριβώς. Θυμάται το όνομά της, πώς τη γνώρισε, πώς βρέθηκε στο κρεβάτι της όμως σε λίγη ώρα θα την έχει κιόλας ξεχάσει. Άγνωστη θα του είναι πάλι. 

Σηκώνεται, φοράει το εσώρουχό του, κατευθύνεται στην τουαλέτα. Με δυσκολία τέλειωσε. Με δυσκολία τελειώνει τελευταία. Δεν το απολαμβάνει καν. Το σεξ είναι γι' αυτόν περισσότερο θέμα ανάγκης παρά απόλαυσης. 

Μαζί της δεν ήταν έτσι. Μαζί της ερχόταν σε οργασμό στα πέντε λεπτά και ντρεπόταν. Δεν ήξερε πώς να συγκρατηθεί και πώς να το εξηγήσει. Πρώτη φορά γαμούσε από έρωτα και διάβολε ένιωθε διαφορετικά. Κάποτε αυτό τον εκνεύριζε και τα έβαζε μαζί της χωρίς εκείνη να καταλαβαίνει το λόγο. Γαμημένος ανδρικός εγωισμός που τώρα τον πληρώνει ακριβά. 

Εκείνη ήταν διαφορετική από τις άλλες που γνώρισε. Από την πρώτη στιγμή που μπήκε μέσα της, κοιτάζοντάς την στα μάτια, το είχε καταλάβει, όμως δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Για πολύ καιρό προσπαθούσε να τη ρίξει. Ήταν γι' αυτόν ένα ακόμη παιχνιδάκι. Πίστευε ότι είχε κολλήσει μαζί της επειδή το έπαιζε δύσκολή γκόμενα. Τελικά δεν ήταν έτσι. 

Το δέρμα της ήταν απαλό και μύριζε βανίλια. Ρουφούσε με τη μύτη του τις μυρωδιές από όλο της το σώμα. Τη σιχαινόταν που μύριζε τόσο ωραία. Τη σιχαινόταν γιατί δεν ήταν δική του. Ήταν σφιχτή και στενή. Έτρεμε στα χέρια του και τα μάτια της ήταν τόσο θλιμμένα και άγια που τον καθήλωναν. Aυτή από την άλλη τον φοβόταν γιατί την γαμούσε σαν ζώο. Δεν το ήθελε, όμως η γεύση βανίλιας στο στόμα του, του θύμιζε ότι είχε γίνει αυτό που κορόιδευε στους άλλους. Ένα ερωτευμένο αγοράκι που είχε ανάγκη να γαμάει μία και μόνο γυναίκα. 

Μόνο αυτή του ξυπνούσε ένα τόσο άγριο πάθος και μαζί τόση αγάπη. Ακόμη κι ο ίδιος κάποτε τρόμαζε με τον εαυτό του. Μία φορά την είχε αρπάξει τόσο δυνατά από το λαιμό καθώς τέλειωνε, που την άκουσε να πνίγεται κι αμέσως πάγωσε. Έμεινε να την κοιτάζει και έφυγε τρέχοντας. Έκανε μέρες να επικοινωνήσει ξανά μαζί της. Αυτή δεν κατάλαβε ποτέ το γιατί είχε εξαφανιστεί. 

Άλλες φορές προσπάθησε να βρει αυτό που ένιωθε μαζί της σε άλλες. Όμως, οι άλλες του γίνονταν όλο και περισσότερο αδιάφορες κι αυτή όλο και περισσότερο αναγκαία. Ήταν πια εξαρτημένος από το άρωμα βανίλιας στο σώμα της. Έτσι, έφυγε. Τρόμαξε. Δεν της έδωσε καμία εξήγηση. Δεν απάντησε ποτέ στις κλήσεις και στα μηνύματά της.

Τώρα ψάχνει το ίδιο άρωμα βανίλιας σε κάθε γυναίκα. Τη γαμούσε σαν ζώο ενώ το μόνο που ήθελε ήταν να ξαποστάσει στην αγκαλιά της. Ποτέ, όμως, δεν της το είχε δείξει.  Δεν άφησε κανένα του συναίσθημα να το προδώσει. Δεν μπορούσε να το δεχτεί αυτό για τον εαυτό του. Δεν θα υπέκυπτε μπροστά σε καμία γυναίκα. Δεν θα την άφηνε να καταλάβει πώς ήταν το αδύνατό του σημείο. Θα έφευγε.

Τώρα, κανένας οργασμός δε σημαίνει τίποτα και καμία γυναίκα δεν έχει πρόσωπο. Το σεξ είναι απλά μια αγγαρεία. Μόνο αυτήν μπορούσε να φιλήσει και να μη νιώθει αηδία. Μόνο τα δικά της χαρακτηριστικά θυμάται. Κάθε σημάδι στο σώμα της που έδειχνε πόσο πάλευε για τη ζωή της και κάθε γραμμή στο πρόσωπό της που την έκανε σοφότερη. 

Ας ήταν εδώ και δεν θα τον ένοιαζε καθόλου αν το άρωμα βανίλιας μύριζε στο σώμα του και τον έκανε μαλθακό. Ας ήταν εδώ και δε θα κοιμόταν ποτέ ξανά σε άλλο κρεβάτι. 

Φόρεσε τα ρούχα του, πήρε τα πράγματά του από το κομοδίνο και χάθηκε μέσα στη νύχτα. Κάπου εκεί έξω υπάρχει η αγαπημένη του μυρωδιά. Αυτή που κάποτε πάλευε να σβήσει από πάνω του. Κι ας άλλαξε πλέον διεύθυνση και αριθμό. Κάπου εκεί έξω θα ξαναβρεί το ίδιο ακριβώς άρωμα βανίλιας και αυτή τη φορά θα το αφήσει να κυριεύσει όλο του το είναι.