Δεν έχεις βαρεθεί να ακούς τα ίδια και τα ίδια;
Για εραστές ανέραστους, για έρωτες δίχως έρωτα και πάθος χωρίς την κάβλα;
Άσε με καημένε, δεν είναι εποχή αυτή για μας κι όλοι συμφωνούν μαζί μου σε αυτό!
Να πάνε όλοι θέλουν σε άλλες εποχές, ταιριάζουνε λέει στα βίντατζ σκηνικά
Άλλοι πάλι γουστάρουν Γούντστοκ κι άλλοι θέλουν να χωθούν μέσα σε κάστρα
Γεμίσαμε πριγκίπισσες, ιππότες, κάστρα, χίππηδες και ονειροπόλους
Κι έμεινε η Γη άδεια από ανθρώπους που τους αρέσει το τώρα
«Αχ και να ‘μουν αλλού, αχ και να ζούσα αλλιώς»
Αναστεναγμοί βαθιοί, βλέμματα κενά κι ονειροπολήσεις
Καλό πράγμα οι ονειροπολήσεις, είναι τζάμπα και δεν πονάνε
Απλώς καμιά φορά θέλω να μιλήσω με κανέναν που να ζει σήμερα
Που να έχει καταλάβει πως δεν πρόκειται να ζήσει πουθενά αλλού
Που να καταλαβαίνει ότι οι έρωτες πονούν, η ζωή πού και πού είναι ρουφιανίτσα
Και που να πίνει το αλκοόλ για ίαση κι όχι για διασκέδαση
Γεμίσαμε ονειροπόλους που θα αλλάζανε τον κόσμο
Γεμίσαμε σαν τασάκι από δαύτους
Και πλέον μαζί με το τασάκι βρομίζει και το τραπέζι που είναι από κάτω του
Εγώ θα κάνω παρέα με τους ρεαλιστές
Με εκείνους με τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια
Με τους τύπους που δουλεύουν δωδεκάωρα
Με τις λάσπες θα κάνω παρέα κι όχι με τον ήλιο
Με τη βροχή κι όχι με το λιοπύρι
Μια φορά να έρθει να μου πει κάποιος πως είναι η ζωή άδικη και ζόρικη
Και μια φορά, για διαφορά, να το πει χαμογελώντας!
Να φανούνε τα δόντια του από την ευτυχία όταν θα φωνάζει
«Πονάει η ζωή! Είναι κατάμαυρη ώρες ώρες και με πνίγει!»
Ξέρεις πώς θα άλλαζε όλη η Γη
Αν ένας μόνο καταλάβαινε
Το φως της σιωπής και το χρώμα που κρύβει η μαυρίλα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου