Περιστέρια στο πεζοδρόμιο
Και οι φίλοι στις ταράτσες και στα σύρματα
Αναιμικοί απόγονοι θηρίων αστρικών
Πρεζάκια ερωτευμένα στις τραμπάλες
Πόρνες πρησμένες στα παγωτατζίδικα
Ξυράφι και τριαντάφυλλα
Και το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις
είναι πως κάποιος πρέπει να πεθάνει
Όταν με τόσο θράσος ανοίγεις διάπλατα
το παραθυρόφυλλο τις Τετάρτες
-ένα ανοιχτό πετρόλ ο ουρανός
και οι δρόμοι μία ώχρα
Χιμάει γλυκά το φώς, γλυκά σκίζει τα μάτια
και έχεις ήδη κουραστεί - αύριο πάλι
Και ο θεός υπάρχει, ναι -
είναι το χέρι που γράφει ό,τι μισεί
ή που μισεί ό,τι γράφει
Κι όλης της γης τα χώματα δεν φτάνουν,
κάθε που τεχνουργούμε μέλλοντα
Γιατί είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο
πως όλα έρχονται στην ώρα τους
Πως κάποτε θα προσκυνούμε την άμμο
ή τα τραγούδια που τελειώνουν νωρίς
Τα καλοκαίρια θα 'ναι καλά, τότε
και οι χειμώνες, γλώσσες γλυκές στα στέρνα μας
Φριχτά πανέτοιμοι και ανελέητα ερωτευμένοι με τα πάντα
θα κυλήσουμε, τότε
Απ' την αρχή θα κυλήσουμε -
πάντα προς τα κάτω, μα απο κάπου ψηλότερα
Και η ώρα θα είναι σωστή
όταν τα μάτια μας για πρώτη, ξανά, φορά ανάψουνε τον ήλιο
Λίγο πριν πάλι σκοτεινιάσουμε
Σε κάποιο πεζοδρόμιο
Όρθιοι ή ξαπλωμένοι
Κάποια Τετάρτη
Στην ώρα μας κι εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου