....Η ζωή είναι μεγάλη, μη την κάνεις καρναβάλι.
Πάντοτε το μυαλό να βρίσκεται κολλημένο ανάμεσα σε αυτούς τους δύο στίχους. Η ζωή είναι τελικά μικρή ή μεγάλη; Για να προσπαθήσεις να απαντήσεις, σίγουρα θα χαθείς σε θεωρίες της σχετικότητας. Όταν είμαστε μικροί, η ζωή φαντάζει μεγάλη, όσο μεγαλώνουμε και συνειδητοποιούμε πράγματα και καταστάσεις, όλο και μοιάζει να λιγοστεύει. Και είναι και λογικό.
Ωστόσο, δεν έγκειται εκεί ο προβληματισμός μου. Το ζητούμενο είναι ένα. Η ζωή δε πρέπει να είναι ούτε θλιβερή, ούτε καρναβάλι. Ανεξάρτητα από τη διάρκεια της. Συμβιβασμοί, υποχωρήσεις. Κάθε πρωί να λες "Φτάνει πια". Κάθε απόγευμα να αρνείσαι ότι σε απογοήτευσε ακόμα ένας άνθρωπος και να δίνεις ευκαιρίες. Και φτου και από την αρχή. Οι άνθρωποι δε μας απογοητεύουν. Όχι, όχι. Αυτή είναι η μεγαλύτερη μπαρούφα που επικαλείται ο κάθε αποτυχημένος. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι. Εμείς απογοητευόμαστε που έχουμε περισσότερες απαιτήσεις από αυτούς. Expectation is the root of all heartache. Τα χει πει και ο William. Σας το χω ξαναπεί αυτό.
Απλά να... Είναι που όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος και συνειδητοποιεί το πόσο μικρή και το πόσο μεγάλη είναι η ζωή, τόσο μικραίνει και η υπομονή του. Και δεν είναι τάχα ανεξήγητο το πως. Η υπομονή είναι σαν ένα βάζο με μέλι. Όλοι τη θέλουν, όμως όσο περισσότερο δίνεις, τόσο περισσότερο αδειάζει. Κι εσύ μένεις μόνος, μετέωρος να αναρωτιέσαι πόσο μικρή είναι η ζωή που σου 'χει απομείνει για να κάνεις όλα εκείνα, τα οποία θέλησες.
Πριν μία μέρα τελείωσα την ανάγνωση ενός βιβλίου. Ποιου βιβλίου; Ξέρει ο συγγραφέας. Πριν μία μέρα συνειδητοποίησα αυτό που πάντοτε ήξερα. Θέλω να κάνω ταξίδια. Θέλω να κάνω πολλά ταξίδια. Θέλω να ζήσω αλλιώς. Να δω παραστάσεις, εικόνες. Φτάνει πια με τα συναισθήματα που σε κρατούν πίσω. Φτάνει πια με τους ανθρώπους που ζητάνε από κάπου να πιαστούν. Σε όλη μου τη ζωή ετούτοι να πιάνονται από πάνω μου και να μου κόβουν την ταχύτητα. Σε όλη μου τη ζωή τούτοι να με κρατούν πίσω από καταστάσεις και στιγμές. Κι εγώ να γεμίζω απωθημένα.
Πέντε χρόνια με τη Λένα και πέρα από την Ανάφη δεν ήξερε άλλο νησί. Πέντε χρόνια με τη Λένα και όποτε έπιανε λεφτά στα χέρια της, τα έκανε παπούτσια. "Δεν έχω λεφτά για διακοπές", δικαιολογία πρώτης τάξης για τη μεγάλη αστική. "Βρε να στα πληρώσω εγώ Λένα μου". "Για ποια με πέρασες;", και ούτω καθεξής. Μέχρι να το πάρω πλέον απόφαση ότι με δαύτη όχι τον κόσμο δε μπορώ να γυρίσω, αλλά ούτε την Ελλάδα. Και δεν είναι μόνο η Λένα. Και δεν είναι μόνο τα ταξίδια. Συνεργασίες με ανθρώπους που τους νοιάζει μόνο το αποτέλεσμα, χωρίς να είναι διατεθειμένοι να καταβάλουν προσπάθεια, συζητήσεις για το αύριο, για το χθες. Κάθε μέρα και μία αποδόμηση ενός ανθρώπου. Κάθε μέρα και μία απογοήτευση. Μέχρι να το πάρεις πλέον απόφαση, ότι δε φταίει η Λένα, ότι δε φταίνε οι άλλοι που δε σε σέβονται. Φταις εσύ που τους δίνεις το δικαίωμα να έχουν αυτή την επιλογή. Φταις εσύ που περιμένεις πράγματα, που τους δίνεις το δικαίωμα να σου δίνουν υποσχέσεις.
Λόγια, λόγια, λόγια. Ξέρεις. Όλοι μπορούμε να πούμε δύο λέξεις. Εμείς δε, που δε κρατιόμαστε σε κάθε συναισθηματικό μας παροξυσμό ουυυ λέξεις να χορτάσεις, όχι αστεία. Όμως, η μαγκιά φιλαράκο είναι στις πράξεις. Η παρακαταθήκη μας στους ανθρώπους είναι αυτά που κάνουμε. Τα συναισθήματα που τους γεννάμε. Δε μπορείς; Πες δε μπορώ. Θα το δεχτεί ο άλλος. Μην αναλαμβάνεις όμως να κάνεις πράγματα, τα οποία ξέρεις ότι δεν είσαι διατεθειμένος. Μη δίνεις υποσχέσεις, μη γεννάς όνειρα. Αν δε φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μη παίζεις. Πες δεν είμαι εγώ για τέτοια. Δε τα αντέχω. Τόσο μπορώ. Τόσο αντέχω. Δέξου το. Πες το. Φοβάμαι. Δε σου φταίνε οι άλλοι να σε εμπιστεύονται κι εσύ να τους κρατάς πίσω. Και πες θα στη χαρίσουν μία, θα στη χαρίσουν δύο. Στην τρίτη φιλαράκο έχουν πάει να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Τα όνειρα που με περισσή εγωπάθεια, προσπαθείς να τους στερήσεις. Δεν είναι όλος ο κόσμος ο εαυτός σου φιλαράκο. Όταν, όμως, το καταλάβεις, θα είναι πολύ αργά. Εγώ για σένα τα γράφω φιλαράκο. Για σένα που χτίζεις σαθρές σχέσεις με ανθρώπους. Για σένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο και πιστεύεις ότι το 'χω γράψει για κάποιον άλλο. Ναι, για σένα είναι.
Απλά να... Είναι που όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος και συνειδητοποιεί το πόσο μικρή και το πόσο μεγάλη είναι η ζωή, τόσο μικραίνει και η υπομονή του. Και δεν είναι τάχα ανεξήγητο το πως. Η υπομονή είναι σαν ένα βάζο με μέλι. Όλοι τη θέλουν, όμως όσο περισσότερο δίνεις, τόσο περισσότερο αδειάζει. Κι εσύ μένεις μόνος, μετέωρος να αναρωτιέσαι πόσο μικρή είναι η ζωή που σου 'χει απομείνει για να κάνεις όλα εκείνα, τα οποία θέλησες.
Πριν μία μέρα τελείωσα την ανάγνωση ενός βιβλίου. Ποιου βιβλίου; Ξέρει ο συγγραφέας. Πριν μία μέρα συνειδητοποίησα αυτό που πάντοτε ήξερα. Θέλω να κάνω ταξίδια. Θέλω να κάνω πολλά ταξίδια. Θέλω να ζήσω αλλιώς. Να δω παραστάσεις, εικόνες. Φτάνει πια με τα συναισθήματα που σε κρατούν πίσω. Φτάνει πια με τους ανθρώπους που ζητάνε από κάπου να πιαστούν. Σε όλη μου τη ζωή ετούτοι να πιάνονται από πάνω μου και να μου κόβουν την ταχύτητα. Σε όλη μου τη ζωή τούτοι να με κρατούν πίσω από καταστάσεις και στιγμές. Κι εγώ να γεμίζω απωθημένα.
Πέντε χρόνια με τη Λένα και πέρα από την Ανάφη δεν ήξερε άλλο νησί. Πέντε χρόνια με τη Λένα και όποτε έπιανε λεφτά στα χέρια της, τα έκανε παπούτσια. "Δεν έχω λεφτά για διακοπές", δικαιολογία πρώτης τάξης για τη μεγάλη αστική. "Βρε να στα πληρώσω εγώ Λένα μου". "Για ποια με πέρασες;", και ούτω καθεξής. Μέχρι να το πάρω πλέον απόφαση ότι με δαύτη όχι τον κόσμο δε μπορώ να γυρίσω, αλλά ούτε την Ελλάδα. Και δεν είναι μόνο η Λένα. Και δεν είναι μόνο τα ταξίδια. Συνεργασίες με ανθρώπους που τους νοιάζει μόνο το αποτέλεσμα, χωρίς να είναι διατεθειμένοι να καταβάλουν προσπάθεια, συζητήσεις για το αύριο, για το χθες. Κάθε μέρα και μία αποδόμηση ενός ανθρώπου. Κάθε μέρα και μία απογοήτευση. Μέχρι να το πάρεις πλέον απόφαση, ότι δε φταίει η Λένα, ότι δε φταίνε οι άλλοι που δε σε σέβονται. Φταις εσύ που τους δίνεις το δικαίωμα να έχουν αυτή την επιλογή. Φταις εσύ που περιμένεις πράγματα, που τους δίνεις το δικαίωμα να σου δίνουν υποσχέσεις.
Λόγια, λόγια, λόγια. Ξέρεις. Όλοι μπορούμε να πούμε δύο λέξεις. Εμείς δε, που δε κρατιόμαστε σε κάθε συναισθηματικό μας παροξυσμό ουυυ λέξεις να χορτάσεις, όχι αστεία. Όμως, η μαγκιά φιλαράκο είναι στις πράξεις. Η παρακαταθήκη μας στους ανθρώπους είναι αυτά που κάνουμε. Τα συναισθήματα που τους γεννάμε. Δε μπορείς; Πες δε μπορώ. Θα το δεχτεί ο άλλος. Μην αναλαμβάνεις όμως να κάνεις πράγματα, τα οποία ξέρεις ότι δεν είσαι διατεθειμένος. Μη δίνεις υποσχέσεις, μη γεννάς όνειρα. Αν δε φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μη παίζεις. Πες δεν είμαι εγώ για τέτοια. Δε τα αντέχω. Τόσο μπορώ. Τόσο αντέχω. Δέξου το. Πες το. Φοβάμαι. Δε σου φταίνε οι άλλοι να σε εμπιστεύονται κι εσύ να τους κρατάς πίσω. Και πες θα στη χαρίσουν μία, θα στη χαρίσουν δύο. Στην τρίτη φιλαράκο έχουν πάει να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Τα όνειρα που με περισσή εγωπάθεια, προσπαθείς να τους στερήσεις. Δεν είναι όλος ο κόσμος ο εαυτός σου φιλαράκο. Όταν, όμως, το καταλάβεις, θα είναι πολύ αργά. Εγώ για σένα τα γράφω φιλαράκο. Για σένα που χτίζεις σαθρές σχέσεις με ανθρώπους. Για σένα που διαβάζεις αυτό το κείμενο και πιστεύεις ότι το 'χω γράψει για κάποιον άλλο. Ναι, για σένα είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου