Αναπνέω την προσμονή | Τσαμπίκα Βασιλειάδη

Μετρώ αναπνοές

μακριά σου. 

Ήταν η μοίρα 

που σε έστειλε στον δρόμο μου,

σε γνώριζα

μα οι εκρήξεις της φωνής σου

με άφησαν άναυδη

να νιώθω την απειλή

από το αναπόφευκτο.

Φοβάμαι.

Δεν είναι κάτι απ’ αυτήν εδώ την γη

η αύρα του κορμιού σου,

είναι σταλμένη από την κόλαση 

και ύψωσε ανάστημα μπροστά μου

ως σαν το πιο μεγάλο πειρασμό.

Δόθηκα σ’ αυτήν την ακατανίκητη έλξη

δίχως μια σκέψη

και μέσα απ’ το πάθος μου

γεννήθηκε η νέα μου ψυχή.

Κάποτε ζούσα για να θυμάμαι

τα όνειρα μου ήταν διαρκή

μα μ’ ένα βλέμμα 

με ξύπνησες απότομα 

από τον λήθαργο μου.

Σπουδαία υπόθεση να ζεις.

Ο λαιμός μου είναι εκτεθειμένος

στις ανάσες που απλώνεις

ανατριχιάζω.

Κι όλο θέλω

θέλω

θέλω

μόνο θέλω,

να ξαγρυπνήσω στην αφή σου

να φιλήσω τις ρυτίδες των ματιών σου.

Αυτά τα μάτια σου 

που παλεύουμε να κρατήσουμε τις νύχτες ανοιχτά

να αναλωθούμε

σε λέξεις

σε υπονοούμενα

σε αισθήσεις αλλιώτικες.

Να ζήσουμε!

Τι κι αν είμαι επικίνδυνη,

γεμάτη απορίες.

Τι κάνεις;

Πού είσαι;

Μ’ ακούς τα βράδια που σου μιλώ;

Με νιώθεις να σε νοσταλγώ;

Οι απορίες λύνονται, μου λες.

Κι εγώ πάλι ρωτώ… πότε;

Γιατί ο χρόνος κυλά 

ενώ μεθώ από τις μυρωδιές του κορμιού σου

κι ηδονές μου κατάντησαν προσωποποιημένες.

Ζω μια παρατεταμένη ψευδαίσθηση,

προχωράμε

αγκαλιαζόμαστε

μιλάμε

κι όταν απεγνωσμένα αναζητώ 

την αίσθηση της αγκαλιάς σου 

γνωρίζω πως ο εγκέφαλος μου 

μου κάνει παιχνίδια.

Τρελάθηκα.

Κόλλησε το μυαλό μου

σε μια εικόνα

σε μια φωνή

σε μια αίσθηση

σε μια γεύση.

Κι όλο μετρώ αναπνοές

μέχρι να ‘ρθω κοντά σου.