Τα φτερά | Ανδριάνα Μακρή

-          « Ιώ, Ιώ και τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; »

-          « Πουλί σας είπα, πουλί ».

Γελούσαν όλοι μαζί της. Εκείνη πάντα ξυπόλυτη τριγυρνούσε στα χαμόσπιτα της γειτονιάς ζητώντας ελεθερία. Ελευθερία και πολύ αλήθεια. Ρωτούσε τα πάντα, άκουγε τους πάντες χωρίς να μιλάει. Η Ιώ ήθελε μόνο να ακούει.

Ξεχνούσε να φάει, γιατί το φαγητό δεν μπορούσε να της υποσχεθεί τίποτα. Αρνιόταν να ντυθεί γιατί τα ρούχα την κάλυπταν πολύ και μάγκωναν βάναυσα την ψυχή της. Ψυχές. Τις άρεσε να τις κοιτάει, ήθελε να τις ακουμπήσει μα δεν τα κατάφερνε και πολύ καλά. Κάποιες φορές μόνο όταν ήταν μικρή είχε τύχει να αγγίξει ανθρώπινη ψυχή.

Κοίτα να δεις που τελικά μοιάζει να είναι αληθινή, είχε πει. Κοίτα να δεις.

 Τα Πουλιά. Εκείνα μόνο θαύμαζε. Εγκλωβισμένη σε ένα σώμα, δέσμια της ζωής και της ψευτιάς έψαχνε την γαλήνη της μόνο στα πουλιά. Τα είχε κάνει φίλους της, τα έχει κάνει σώμα της. Γύρω της πάντα ένα σμήνος, να σιγοτρώει ψίχουλα ψωμιού και ψυχής. Όχι της δικής της.

Η Ιώ έλεγε πως δεν έχει ψυχή. Είναι ψεύτικη. Το αληθινό δεν μπορούσε να το βρει. Ούτε αυτή ήταν αληθινή.

Ένα σμήνος ανέλπιστων επιθυμιών και φυλακισμένης ευτυχίας.

Η Ιώ. Η Ιώ που ήθελε να γίνει πουλί, να πετάξει.

Μα δεν ήξερε ότι τα φτερά λυγίζουν και αυτά στο άπειρο. Σπάνε και σκορπίζονται.