Πρόσφατα, μετά από διάφορα ερεθίσματα που δέχθηκα, ξεκίνησα ν’ αναλύω συμπεριφορές στη ζωή μου και τα γεγονότα που τις προκάλεσαν. Έχω γενικά την τάση να θέλω να φύγω όταν βλέπω ότι μια κατάσταση με πνίγει, οπότε φροντίζω να μην πνίγω ούτε εγώ τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά μου.
Δε θα σταθώ σε όλα τα περιστατικά που πυροδότησαν τις σκέψεις μου αυτές ,προφανώς, όμως ένα ζήτημα που με απασχόλησε ιδιαίτερα, ήταν η είσοδος και η έξοδος ανθρώπων από τη ζωή μου. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι ότι τις περισσότερες φορές ένας άνθρωπος εισέρχεται στη ζωή σου πιο ομαλά απ ‘όσο όταν φεύγει.
Θέλω να πω, όσο επεισοδιακή και καθοριστική κι αν είναι μια γνωριμία, δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο έντονη και επώδυνη με έναν χωρισμό, μια απώλεια. Κι αυτό, διότι στην πρώτη περίπτωση, έχεις να κάνεις με το τώρα, ενώ στη δεύτερη, με το πριν με το τώρα και με το πάντα. Αυτό το «πάντα» που σε βασανίζει παράλληλα με το «τι θα γινόταν αν… αυτός ο άνθρωπος που γνωριστήκαμε στο νηπιαγωγείο γινόταν και κουμπάρος στο γάμο μου και νοννός του παιδιού μου και και και…» Όλες αυτές οι σκέψεις, που όσο τρελές και μακροπρόθεσμες κι αν φαίνονται, ωστόσο είναι πολύ πιθανές, γιατί η ζωή περνάει και πολλές φορές τόσο γρήγορα που δεν το καταλαβαίνεις καν.
Τώρα που ανέφερα λοιπόν, την πορεία της ζωής και τα αποτελέσματα που μπορεί να έχει αυτή η εξέλιξή της, ανέλυα στο μυαλό μου αυτή την ιδέα, ότι δηλαδή «οι νέοι σήμερα έχουν αποξενωθεί τελείως ο ένας από τον άλλον, όντας απορροφημένοι με τα κινητά τους» και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτό ίσως τελικά να μην ισχύει και τόσο, αλλά αντιθέτως, σήμερα να είμαστε πιο κοντά από ποτέ. Όλοι με όλους. Και ίσως γι’ αυτό να υπάρχει κρίση στις σχέσεις των ανθρώπων.
Αφενός, γιατί υπάρχει μεγαλύτερη τριβή και άρα πιο συχνές εντάσεις, αυτό δηλαδή, που «το πολύ μαζί βλάπτει» και αφετέρου οι λάθος προτεραιότητες που βάζουμε. Θέλω να πω, ότι παλαιότερα οι άνθρωποι είχαν τάξη στη ζωή τους. Πήγαιναν στη δουλειά τους, έπειτα γύριζαν στο σπίτι και στις οικογένειές τους και στον ελεύθερο χρόνο επικοινωνούσαν ή βρίσκονταν με τους φίλους τους. Μια καλά ιεραρχημένη ζωή, που δούλευε καλά. Κι αυτό, γιατί ο καθένας είχε το ρόλο του, και τον είχε ολοκληρωτικά.
Σήμερα αντιθέτως, βγαίνεις για έναν καφέ και η καλή σου φίλη δε σε ακούει, γιατί μιλάει στο κινητό της και γελάει με κάποιον άλλον. Μα αφού ήθελες να είσαι μ’ εκείνον βγαίνεις μαζί μου; Και είναι συχνό φαινόμενο που επαναλαμβάνεται. Είναι θα έλεγα μια σύγχρονη “μάστιγα”.
Θα μού πει κανείς, γιατί να τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά; Και θα σας πω, ότι μερικές φορές, πρέπει να είμαστε σοβαροί, κι αυτό γιατί η ζωή ναι, είναι όμορφη, ναι, είναι μία και ναι πρέπει να τη χαρούμε, αλλά δεν είναι πάντοτε πλάκα. Έχει και σοβαρές και δύσκολες στιγμές κι εκεί είναι που πρέπει να στεκόμαστε στους ανθρώπους μας.
Γι’ αυτό λοιπόν, μη με κατηγορήσεις που έφυγα, σκέψου τι δεν έκανες εσύ για να μείνω. Εγώ, που φεύγω με την πολλή πίεση, πόσο μπορεί να άδειασα, για να μην έμεινα καν με την υπερβολική χαλαρότητά σου. Όχι, λοιπόν δε σε κατηγορώ, έκανες την επιλογή σου κι εγώ τη σεβάστηκα. Γιατί είσαι άνθρωπος και έχεις κάποια αισθήματα τα οποία, μέχρι κάπου φτάνουν. Και εγώ όμως αντίστοιχα έφτασα ως εδώ.
Μη με κατηγορήσεις επίσης ότι σε παραμέλησα. Αυτό θα ήταν το πιο εύκολο. Γιατί μια φιλία, είναι όπως ένα φυτό. Θέλει και νερό και ήλιο για να μεγαλώσει. Θέλει φροντίδα και αγάπη αντίστοιχα. Μόνο με ήλιο ξεραίνεται.
Τέλος, να ξέρεις ότι εμένα δε μ’ αρέσουν τα βάρη. Ούτε να γίνομαι, ούτε να τα κουβαλάω για πάντα μόνη μου.
Μη δίνεις σημασία στον πόνο που νομίζεις ότι βγάζω. Οι χαρές θα έρθουν ξανά και θα είναι πολλές και θα τις μοιράζομαι με αληθινούς φίλους δίπλα μου. Και μια που αναφέραμε για γάμους και χαρές και πανηγύρια, οφείλω ένα «ευχαριστώ». Σ’ ευχαριστώ που δε με άφησες να κάνω τη λάθος επιλογή. Τώρα ξέρω ποιους θα φαντάζομαι δίπλα μου σ’ εκείνες τις στιγμές και ποιους θα βγάλω εντελώς από το πλάνο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου