Θα 'μουν, δε θα 'μουν δεκαεφτά χρονώ όταν έγινα γυναίκα πρώτη φορά. Ήταν κάποιο βράδυ Αυγούστου, όταν αποφασίσαμε με τον Κ. να προχωρήσουμε. Θυμάμαι είχα καύσωνα και ήμασταν στο εξοχικό. Στο δίπλα δωμάτιο ήταν οι γονείς του. Με τράβηξε από τα μαλλιά και με έκανε δικιά του. Με φίλησε. Μπήκε μέσα μου. Ξανά και ξανά. Ανάμεσα σε στοργή και ένταση. Ανάμεσα στο φόβο του άγνωστου και τη γλύκα του καινούριου. Ανάμεσα σε πόνο και κραυγές οδύνης, ξεπήδησαν οι πρώτες ανάσες ευχαρίστησης. Τι εμπειρία και τούτη. Από τότε άφησα πίσω εκείνη τη γαμημένη αθωότητα που μου 'χε πει η μάνα μου να κρατήσω όσο περισσότερο μπορώ και άρχισα να κάνω άλλες σκέψεις. Δε θα πω πως θυμάμαι πολλά από τότε. Μήτε πως μου άλλαξε τη ζωή. Θαρρείς πως μία πρώτη εμπειρία είναι σημαντική. Είναι σημαντική, όμως, μέχρι να έρθει κάποια επόμενη και να την αναιρέσει. Είναι πολύ περισσότερο σημαντική μέχρι την επόμενη σημαντική εμπειρία που θα σου δημιουργήσει σπασμούς. Και δε θα προσπαθήσω να υπεκφύγω, μήτε να κρυφτώ από τον εαυτό μου. Στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό κάνουμε. Ας κάνουμε τη διαφορά στα ερωτικά μας. Ας είμαστε για μια φορά ειλικρινείς με τις ανάγκες και με τους εαυτούς μας.
Χρόνια και χρόνια πάσχιζα, πότε με τους άλλους, πότε με τον εαυτό μου. Ανούσια σεντόνια που πλένονταν, χωρίς στάλα ικανοποίησης, χωρίς στάλα ηδονής. Ανούσιες σχέσεις. Ρηχά συναισθήματα. Απύθμενοι συμβιβασμοί. Ένα αυτομαστίγωμα γιατί έτσι. Ένα αυτομαστίγωμα γιατί ποτέ δεν πίστεψα στον έρωτα. Ανεχόμουν και με ανέχονταν σε μία συνεχή και άρρωστη επανάληψη. Σε μία συνήθεια. Δικαιολογούσα και με δικαιολογούσαν. Τα σώματα των δύο εραστών προχωρούσαν κάθε βράδυ στο κρεβάτι χωρίς κανένα πόθο, χωρίς καμία εγκαρτέρηση. Ήταν πλέον μία συνήθεια. Ήταν πλέον ένας συμβιβασμός. Μία αγάπη περιέβαλε αυτό το μίζερο αυτότροφο συναίσθημα της συνήθειας. Της άρρωστης συνήθειας στην οποία είχα φυλακίσει τα ερωτικά. Και μόνες ιστορίες που είχα τάχα να διηγούμαι αυτές από το γραφείο. Αυτές από τη δουλειά.
Ξέρεις, ποτέ δε πίστεψα ότι οι άλλοι θα μπορούσαν τάχα να σεβαστούν και να συνυπάρξουν μαζί μου. Θαρρείς ούτε το γούσταρα, ούτε το επεδίωξα και ποτέ. Θαρρείς μάλιστα δεν έβρισκα και κανένα νόημα σε αυτό. Η ζωή μου, η δική σου και σεξ μια φορά το μήνα για να νιώθω λίγη επιβεβαίωση. Και σε αυτό το πράγμα κόλλαγα την ταμπέλα σχέση. Δε ξέρω. Θαρρείς πως φοβόμουν, πως τάχα είμαι πολύ συναισθηματική, πολύ πιο συναισθηματική και Πολυδούρη από όσο ποτέ γούσταρα, πως αν τάχα δενόμουν περισσότερο, πως ίσως αν χαιρόμουν κάτι θα πήγαινε στραβά και θα ξενέρωνε το σύμπαν. Θαρρείς πως πάντα μας κυνηγά αυτή η μάταιη ενοχή, όταν είμαστε χαρούμενοι. Θαρρείς πως διαπράττουμε ύβρι, πως λυπόμαστε τους άλλους, δεν ξέρω.
Όμως σας μιλούσα για εκείνη τη φορά. Για εκείνη τη φορά που δε θυμάμαι. Και για εκείνη τη φορά που μου τη θύμισε. Εκείνη η φορά λοιπόν. Εκείνη η φορά. Λες και έχει σημασία να σας εξηγήσω. Λες και έχει σημασία να σας πω. Αν δεν σας αγκαλιάσει κάποιος την ώρα που τρέμετε ολόκληρες, την ώρα του σπασμού, τα λόγια μου μικρή αξία θα έχουν. Φανταστείτε εγώ πίστευα πως δεν υπάρχει, πως είναι μια ιδέα αυτό που λένε "έρωτας", πως είμαι ελαττωματική μαθες.
Πολλές φορές έρχονται καταστάσεις στη ζωή μας που μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες. Τούτη ήταν μία από αυτές. Τούτη ήταν η φορά που συνειδητοποίησα πως η φάτσα μας το πρωί, είναι εικόνα από το προηγούμενο βράδυ. Τούτη ήταν η φορά που συνειδητοποίησα πολύ περισσότερο την αλήθεια που είχα μέσα μου. Μια ζωή πάσχιζα ανάμεσα σε λογική και συναίσθημα. Μια ζωή να καταπιέζομαι και να μπαίνω σε στεγανά από φόβο μήπως και τάχα παραμελήσω εμένα, μήπως με χάσω μέσα σε όλο αυτό. Μια ζωή να υπεραναλύω. Να παλεύω να εξηγήσω τα ανεξήγητα. Να νιώθω τα κουμπιά του πουκαμίσου μου να με πνίγουν, να νιώθω να μου καταπίνουν το οξυγόνο και να υπομένω, να αγωνίζομαι. Και να χάνω. Να χάνω εμένα και τις ευκαιρίες της ζωής. Να χάνω πολύ περισσότερο το χρόνο μου, τα χρόνια μου. Μέσα σε ανούσιες καθημερινότητες, σε βαρετές καλημέρες και τυπικές καληνύχτες.
Και τώρα πια να συνειδητοποιώ ότι το μόνο πράγμα που πρέπει να ξέρεις για να θες κάποιον είναι αυτή η καύλα, όταν τον βλέπεις. Αυτή η γαμημένη υγρασία ανάμεσα στα πόδια σου, όταν κάθεται δίπλα σου. Αυτή η υγρασία που νιώθεις όποτε τον φέρνεις στο μυαλό. Αυτή η καύλα που νιώθεις όταν σε φιλάει, όταν βρίσκεται από πάνω σου. Όταν χάνεις τις ώρες σε λεπτοδείκτες. Όταν ο χρόνος είναι μια ανύπαρκτη έννοια και το μόνο που σε νοιάζει να 'ναι να τον ζήσεις. Να τον ζεις. Μέσα σου. Μόνο μέσα σου. Σε μια στιγμή να ξεχνάς τα πάντα, τους πάντες, να ξεχνάς πολύ περισσότερο εσένα. Και κυρίως να ζεις. Να ζεις με ένταση. Να ζεις με ένταση και στα ερωτικά. Με την ίδια ένταση που ζεις και στα επαγγελματικά. Γιατί όταν είσαι δραστήριος άνθρωπος αξίζει να επιβραβεύεσαι με πολύ περισσότερα από τα υλικά αγαθά. Γιατί πολύ περισσότερο όταν είσαι δραστήριος άνθρωπος δεν επαναπαύεσαι ποτέ σε αυτά και μια ζωή θα κυνηγάς τα σπάνια, εκείνα τα μοναδικά που κάνουν τα πόδια σου να τρέμουν. Εκείνα τα γαμημένα λόγια που θα 'ναι αρκετά για να σε κάνουν να μείνεις. Εκείνον τον ένα που θα του κόβονται τα πόδια όταν σε βλέπει, γιατί θα ξέρει ότι δε συγκρίνεσαι με καμία προηγούμενη. Εκείνον που θα καταφέρει να δει την καύλα στο βλέμμα σου. Εκείνον, που αρκετό καιρό μετά θα σε αναγκάσει να γράψεις κείμενο σαν γυναίκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου