Σαν τους τόπους κι οι άνθρωποι.
Ανεξερεύνητοι, απεριποίητοι, λεηλατημένοι.
Με χόρτα ξερά σε κάθε ρωγμή του δρόμου.
Σε όλες τις ρωγμές τις ψυχής.
Πόσο κουρασμένοι είναι απ'την αδιάκοπη ροή του κόσμου!
Ποιος τους καταράστηκε,αλήθεια, και στέκουν εκεί,ριζωμένοι και σίγουρη για τα καλούδια τους.
Τόσο αφιλόξενοι και θλιμμένοι!
Σαν τους τόπους κι οι άνθρωποι.
Αμίλητοι,μαρμαρωμένοι.
Μένουν και κοιτάζουν.
Γύρω γύρω και ξανά.
Τι βλέπουν όμως στ' αλήθεια;
Σαν τους τόπους κι οι άνθρωποι.
Πολλούς έχουμε περπατήσει μα κανείς δεν είναι δικός μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου