Η άγνοια είναι όντως ευτυχία. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, βρίσκει εφαρμογή σε κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου της ζωής μας. Αυτού που αποκαλούμε ζωή τελοσπάντων. Βλέπεις όλους αυτούς γύρω σου;; Ζούνε στο μικρόκοσμό τους, μερικοί απ'αυτούς ανίδεοι για το τι συμβαίνει γύρω τους, με μια άγνοια μεγαλύτερη απ'το εγώ τους αλλά και πάλι για κάποιον ανεξήγητο λόγο είναι χαρούμενοι. Ηλίθια και εκνευριστικά χαρούμενοι. Δίχως έγνοιες και προβλήματα του πραγματικού κόσμου, αλλά με επίπλαστα-κατασκευασμένα μόνο και μόνο για να βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής και φυσικά για τη δραματοποίηση των καταστάσεων. Το δράμα είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής τους. Δεν έχουν φιλοδοξίες ούτε όνειρα. Παρασιτούν περισσότερο εις βάρος των άλλων θα έλεγα.
Περιμένεις να ζήσεις, αναμένεις μια ζωή που ποτέ δεν είχες μόνο και μόνο επειδή δεν έχεις βρει λόγο ύπαρξης. Η μιζέρια σε κατατρώει, η θλίψη έχει εισχωρήσει στα κύτταρά σου αλλά εξακολουθείς ανόητο ανθρωπάκι να την παραβλέπεις, να την αποφεύγεις επιδεικτικά για να "ΖΗΣΕΙΣ". Σε τρομάζει άραγε τόσο πολύ ο εαυτός σου; Πρέπει να τον σιχαίνεσαι για να τον αποφεύγεις τόσο επιδεικτικά. Ο χρόνος με τον εαυτό σου για σένα είναι σπατάλη φαιάς ουσίας. Ό,τι πιο πολύτιμο το υποσκάπτεις επειδή πολύ απλά δεν θέλεις να τα βάλεις με το χάος που επικρατεί στο κεφάλι σου. Ή απλά δεν έχεις το σθένος και την όρεξη να προσπαθήσεις να σε ορίσεις.
Θες να ξεχαστείς τόσο πολύ απ'την καθημερινότητά σου, αλλά στην ουσία αυτό απ'το οποίο παλεύεις να ξεφύγεις είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Όχι, δεν είσαι καλά με αυτόν, δεν έχεις καθίσει ποτέ να του μιλήσεις, να τον επιβραβεύσεις, να τον καθησυχάσεις και εν τέλει να του αφιερωθείς. Να επικεντρωθείς σ'αυτόν και μόνο. Ως πότε θα αποφεύγεις το είναι σου; Μέχρι να σε πλημμυρίσει η δυστυχία; Aυτή έχει ήδη κάνει την εμφάνισή της αλλά δεν την βλέπεις. Tην αγνοείς και όσο περισσότερο συνεχίζεις να την αγνοείς τόσο περισσότερο θα βυθίζεσαι στο τέλμα της ανυπαρξίας σου.
Άνθρωποι που περιμένουν ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα,την Παρασκευή,το καλοκαίρι και γενικά επιζητούν την ευτυχία από άλλους ανθρώπους και άλλες καταστάσεις. Κάτι να πιαστούν για να επιβεβαιώσουν τη σημαντικότητά τους, να νιώσουν καλά προσωρινά με τον εαυτό τους πως ζούνε, πως μετράνε, πως είναι διαφορετικοί. Όχι δεν είστε διαφορετικοί. Τουλάχιστον η πλειονότητα. Ανούσιες συζητήσεις, ανούσια ξενύχτια για ποιον λόγο; Για να κουκουλώσεις την ηλιθιότητά σου; Tη δική σου και αυτή των οποίων συναναστρέφεσαι; Όχι, αυτή φωνάζει από μακριά ό,τι και να κάνεις όσο κι αν τη ντύσεις με ωραίες λέξεις, όσα ωραία περιτυλίγματα κι αν της τοποθετήσεις.Ένας άσχημος και ανούσιος εαυτός, ένας χαρακτήρας που δεν βλέπεται.
Ο Bukowski σε ένα του απόσπασμα αναφέρει χαρακτηριστικά: "I've never been lonely. I like myself. I'm the best form of entertainment I have". Και είχε δίκιο. H καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας θα έπρεπε να'ναι ο μοναδικός μας σκοπός και αυτόν να κυνηγάμε. Αγκαλιασμένοι πραγματικά με τον εαυτό μας δεν θα είμαστε μόνοι ή μοναχικοί. Θα τον έχουμε ως στήριγμα. Όχι να κυνηγάμε εξωτικά νησιά, διακοπές, καλή ζωή, χρήματα ή άλλα άτομα για να μας κάνουν να νιώσουμε καλύτερα. Εμείς και μόνο εμείς. Όλα τα υλικά αγαθά, όλοι οι άνθρωποι φτιάχτηκαν για να μας απομακρύνουν απ'το στόχο της αυτοπραγμάτωσης.Είναι καθαρός αποπροσανατολισμός, συχνά. Με ελάχιστες εξαιρέσεις βέβαια.
Όταν φτάσουμε στο σημείο να περνάμε καλά με την πάρτη μας και μόνο χωρίς την κοινωνική τόνωση, την τόνωση του εγωισμού απ'τον οποιοδήποτε τότε μόνο μπορούμε να αυτοαποκαλούμαστε ελεύθεροι άνθρωποι. Αποτιναγμένοι απ'τα δεσμά της κοινωνικοποίησης, των πρέπει, των κοινωνικών κανόνων. Μόνο τότε ενστερνιζόμαστε την αληθινή εκδοχή του εαυτού μας. Το εγώ μας χωρίς χρωματιστά περιτυλίγματα, ωραίες λέξεις και γαρνιτούρες. Το εγώ μας ωμό, ξεγυμνωμένο. Σε κάθε άλλη περίπτωση είμαστε μια υποδαυλισμένη εκδοχή του εαυτού μας την οποία παλεύουμε να αποκρύψουμε, να αποφύγουμε, να θάψουμε. Μην είσαι άλλος ένας απ'τη μάζα. Ξεχώρισε. Μάθε. Ζήσε με τους δικούς σου όρους. Πάλεψε να βρεις τον εαυτό σου που είναι κάπου χαμένος στην οχλαγωγία, ξεχασμένος σε κάποιο έρημο στενό ενός εγκαταλελειμμένου τόπου, βιασμένος απ'τα προβαλλόμενα πρότυπα. Ακολούθησε το δύσκολο μονοπάτι και κανένα μονοπάτι μετά δε θα'ναι μοναχικό για σένα. Γιατί θα έχεις επιλέξει το μονοπάτι της αλήθειας μένοντας πιστός στον εαυτό σου και το πνεύμα σου.
Aν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τις ραφές ανάμεσα στην τάξη και το χάος , βλέπετε τα ίδια πράγματα που βλέπω κι εγώ; Tην ένταση, τα δάκρυα, τις αναλαμπές αλήθειας που κρύβονται από κάτω.Γιατί αγωνίζονται τόσο απεγνωσμένα για να καλύψουν αυτό που είναι; H γίνονται αυτό που είναι όταν βάζουν τη μάσκα;Mερικές φορές αναρωτιέμαι τι κρύβεται πίσω απ'τον σιωπηλό φίλο μου. Τι μάσκα φοράς; Ή μήπως φοβάσαι ακριβώς όπως και οι υπόλοιποι; Εγώ; Eίμαι φοβισμένος; Όχι. Είμαι διαφορετικός.
Το πρόβλημα του κόσμου είναι πως φοβάται να είναι ο εαυτός του και προσποιείται διαρκώς για να'ναι αρεστός και «όπως πρέπει». Ένα διαρκές κρυφτό, ένα κουκλοθέατρο με μάσκες που το παίζουν οι περισσότεροι. Είτε επειδή δεν έχουν βρει τον εαυτό τους είτε από φόβο. Το ζήτημα είναι να γίνουμε όσο πιο αληθινοί μπορούμε όσο ιδιόρρυθμοι και περίεργοι κι αν είμαστε. Τι νόημα θα είχε άλλωστε εάν συμμορφωνόμασταν με τους κανόνες και την τάξη;Αν συμβάλλαμε στην ομοιομορφία; Θα μέναμε φυλακισμένοι στο κλουβί μας, ένα ακόμη μάτσο από σκλάβους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου