Λέγομαι άνθρωπος όταν στο βάθος του μυαλού κρατώ ένα χάδι για σένα. Όλες οι σκέψεις ένα κουβάρι , γεμίζω το μυαλό με άχρηστα μικρά ζωύφια που χορεύουν τον τρελό ρυθμό τους. Δεν θέλω να έρθεις και να μου διακόψεις την μελωδία, θέλω να νιώσω άνθρωπος και να μείνω εδώ στην τόση δυσωδία. Στα τόσα κοινωνικά στερεότυπα που με καρφώνουν σε μια βιτρίνα μέρα με την μέρα. Στα βαθύ μιας αίγλης που δεν θα ζήσω ποτέ και που ποτέ στα αλήθεια δεν ζήτησα. Ζω για να υπάρχω και έπαψα να υπάρχω για μένα. Ετεροκαθορίζομαι σε κάθε μου βήμα. Ξύνω τις πληγές και πετάω στιγμές βορά στα θηρία του μυαλού. Με κατασπαράζουν και εγώ βολεύομαι στην γωνιά μου. Στην πολυθρόνα με μαζεμένα τα πόδια κοιτάζω το αχανές, τι περιμένω; Στέκομαι και αφουγκράζομαι, κάνω πως σκέφτομαι και όμως απλά περιμένω. Κανείς δεν θέλει να νιώσει το αύριο να φεύγει από τα χέρια του. Και έτσι μια κόλλα απλώνω παντού και τα πάντα τότε μένουν εκεί στάσιμα. Μια αγάπη θα σώσει το μυαλό μια αγάπη, γιαυτό το μικρό και λαμπερό εγώ που κρύβεται κάτω από τόνους χώμα. Και αν εγω νιώθω άνθρωπος είναι γιατί ακόμα πονάω και ας μην το διάλεξα, ή ίσως έτσι θέλω να πιστεύω , για να παραβλέπω τα λάθη και να συνεχίζω να τα κουβαλάω μαζί. Μια ασφάλεια ζωής που με γεμίζει ψευδαισθήσεις και όταν θα χρειαστεί γρήγορα θα τρέξω μακριά, και θα λιώσω σαν κερί με την πρώτη αχτίδα ήλιου που θα με αγγίξει τρυφερά στην πλάτη. Και με μια ανάσα ξανά θα φύγω μακριά από όλα και θα ζήσω σαν άνθρωπος. Ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου