Είμαστε όλοι μας μη αναγνωρισμένα πτώματα νεκροτομείου,
που τα κουφάρια μας, φαντάσματα να τριγυρνούν στο τίποτα,
βγάζουν τις πιο γλυκιές μελωδίες,
καλέσματα και σειρήνες,
φώτα και αστραπές,
σαν ουρλιαχτά στα ερημικά σκοτάδια της ζωής μας
άλλοι καταφέρνουν να την φωτίσουν,
ξεσκεπάζοντας το λευκό νεκροσέντονο,
και άλλοι παραμένουν σκιές και πτώματα νεκροτομείων για πάντα,
εκεί…
κάτω απ’το λευκό νεκροσέντονο…
ανασαίνοντας κρυφά,
σαν να μην πέρασαν ποτέ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου