Πικραμύγδαλο* | Πάστα Φλώρα

Είμαι ώρες κάτω από το ντουζ … ή μήπως μέρες; Ούτε που θυμάμαι.

Το νερό με καίει. Το σώμα μου όσο πιο πολύ βρέχεται τόσο πιο πολύ ερεθίζεται από το μούδιασμα. Τα μάτια μου κόκκινα από τον πόνο και εγώ κουλουριασμένη -σαν πληγωμένο από καταιγίδες, σώμα- να σέρνομαι μέχρι τον καθρέφτη.

Έχει γίνει με υδρατμούς και αντικρίζω μια θολή μορφή. Η γυναίκα που βλέπω απέναντι μου έχει κάτι να εξομολογηθεί , έναν καημό να τραγουδήσει. Παρ’ όλη την θολούρα και το πνίξιμο του πόνου, μπορώ να διακρίνω τα μάτια της. Με το ζόρι ανοίγουν, έχουν ξεχειλίσει από ξερολιθιές αναμνήσεων. Κάθε πέτρα και από μια μέρα μικρών παραδείσων και κολάσεων. Κάθε σειρά και από ένα όνειρο που εξατμίζεται και χαμογελάει χαιρέκακα επάνω στον καθρέφτη.

Ποια είναι τελικά και τι έχει περάσει. Δείχνει να έχει ψιθυρίσει όλη την ζωή και να αναπνέει σε αυτό το μικρό και ήσυχο μουρμούρισμα ταπεινά και υποδηλωτικά.

Σηκώνει το χέρι της και καθαρίζει με όση δύναμη της έχει απομείνει την αριστερή μεριά του καθρέφτη, η δεξιά ανεξερεύνητη και κενή. Όπως αυτός…

Ανασηκώνει το βλέμμα της και βλέπει πλέον αυτόν. Τα μάτια της έγιναν μαύρα και διέφεγγα σαν την προχθεσινή Πανσέληνο, τα χείλη της πρησμένα και πορφυρά λες και είναι έτοιμα να πουν μεγάλες ιστορίες, τα μάγουλα αναψοκοκκινισμένα. Τα μαλλιά καστανά, να μυρίζουν πικραμύγδαλο και να πέφτουν μπροστά στο πρόσωπο. ΄

Ήταν αυτός…

Αυτός είχε μάθει να την φωνάζει την ζωή, είχε δυο σταγόνες ήλιο και πορευότανε κάνοντας θαύματα στο εσωτερικό ενός σώματος. Συγκεκριμένα ενός γυναικείου σώματος.

Μαλλιά –στήθος- κοιλιά- φτερούγισμα.

Για αυτούς η καύλα δεν κρυβόταν όμως εκεί. Είχε εισχωρήσει σε ένα διαφορετικό εσωτερικό. Να δεις πως το λέγανε… Α, ναι! Το μυαλό.

Τα μάτια της είχαν γίνει θάλασσες, δεν άντεχε άλλο την πίεση και το κάψιμο, αφέθηκε. Αφέθηκε και μπροστά της ζωγραφίστηκαν ολόκληροι ωκεανοί να καθρεφτίζουν εκείνον. Τα μάτια του, το στόμα του, τα δάχτυλά του, τα μαλλιά του.

Ωκεανοί που δεν πρόκειται να εξερευνηθούν ποτέ,  δεν  χορταίνεις έτσι απλά τέτοιον πλανήτη. Χάιδεψε τον, σιγοτραγούδησε τον και ίσως κάποια στιγμή να σου χαρίσει τα πιο θολά κύματα. Όπως τις μορφές τους, θολές και λαβωμένες.

Μέχρι τότε εκείνη θ’ αλλάξει σαμπουάν.

*Το πικραμύγδαλο ήταν μαλλιά –στήθος- κοιλιά- φτερούγισμα

Το πικραμύγδαλο ήταν αυτή|οι*