Ας μιλήσουμε λοιπόν... | Τάσος Μαλεσιάδας

Ας μιλήσουμε για όσα δε γράφουμε εδώ μέσα.

Για εκείνα τα πράγματα που κανένα τραγούδι δεν μπορεί να τα ομολογήσει, κανείς στίχος σίγουρα δε δύναται να εκφράσει την ολότητά τους.

Ας μιλήσουμε για την μοναξιά μας, όχι αυτή την μοναξιά που αναπαράγουμε με φωτογραφίες ή λόγια σοφών ανθρώπων, που το μόνο κοινό με αυτούς είναι πως είχαμε την μοίρα να έχουμε πνοή και οι δύο μας σε ετούτη τη ζωή.

Ας μιλήσουμε για την μοναξιά εκείνη, που το τηλέφωνο δε χτυπά, η συνομιλία παραμένει βουβή, σκοτεινή κι αμίλητη σα βρεγμένο δαδί.
 Όσοι και αν θεν' να σου "μιλήσουν".

Ακόμα και το "θες να ανταλλάξουμε μηνύματα" έγινε "θες να μιλήσουμε ; " ενώ γράφεις...βουβός, σιωπηλός, πολλώ δε ανέκφραστος.
Ποτέ άλλοτε τόσες μάσκες δε σκέπασαν τέτοια αναισθησία.

Ας μιλήσουμε για την παγωνιά του σπιτιού τον χειμώνα...όλα εκείνα τα μη ρομαντικά πράγματα που κανείς δε γράφει, για τους τσακωμούς μέσα στο σπίτι που στη "συνομιλία" δεν ακούγονται.

Ας μιλήσουμε για το φαγητό που πάγωσε μέσα στην κατσαρόλα "και εσύ δεν μπορείς μία στιγμή να το ζεστάνεις ; ".
Ας γίνουν λέξεις τα πράγματα που δεν είναι μονάχα η αγάπη και η ερωτική απελπισία.

Ίσως τότε να πούμε πως γράψαμε και κάτι αληθινό.