Ζητώ συγγνώμη απ ' τους σκύλους | Λίναμ Κεροτάνυ

     Οι άνθρωποι δεν θα καταλάβουν ποτέ ό,τι δεν τους αρέσει.
 

     Δεν γουστάρουν να ξεβολεύονται.

      Οι άνθρωποι θα διανύουν πάντα μία ισόχρονη με τη ζωή τους λατρεία του εαυτού τους.
      στάσιμοι όπως το πιο αργό έλος. 

     Το ίδιο βρωμεροί κι ευχαριστημένοι ,

        με το δύσωσμο βασίλειο τους.

Στροβιλίζονται γύρω απ΄ τον εαυτό τους όπως ο σκύλος που κυνηγάει την ουρά του, μοναχά απ ' τη μια πλευρά.
Και πιστεύουν ότι καταφέρνουν να δουν ολόκληρη τους την υπόσταση, σκορπίζοντας θερμίδες σε ομόκεντρους, εγωκεντρικούς κύκλους

 προσπαθώντας να αυτοπροσδιοριστούν.

Μα όπως κι ο σκύλος,

 Όσους γύρους κι αν κάνουν γύρω απ’ τον άξονα τους,

 θα βλέπουν πάντα και μόνο ένα τους κομμάτι .

Και μόνο το κρακ αν γυρίσουνε απ’ την άλλη τους φοβίζει να ισιώσουν ,

και παίρνουν όπως και οι επιλογές τους, 

τη μορφή του μπούμερανγκ.