Βγαίνω έξω για να περπατήσω, ξαφνικά σε μια στιγμή όλα παγώνουν! Κοιτάζω γύρω μου τους ανθρώπους..όλοι μοιάζουν γνωστοί αλλά τους νοιώθω ξένους. Σαν να έχουμε συναντηθεί σε άλλη ζωή και τώρα δεν με θυμούνται! Πλέον όλα είναι διαφορετικά, ο κόσμος είναι διαφορετικός, η ζωή έχει αλλάξει. Το μέλλον δεν φαντάζει πια τόσο ελπιδοφόρο, επικρατεί άγχος και φόβος για το τι ακολουθεί!
Στέκομαι σε μια γωνιά και συλλογίζομαι: “Θα μπορέσω να ζήσω όπως ονειρεύομαι; Θα κάνω οικογένεια, παιδιά; Τα παιδιά μου; Θα είναι ευτυχισμένα σε αυτόν τον κόσμο; Θα τους προσφέρω όλα τα εφόδια για να έχουν ένα σχετικά καλό μέλλον; Και αν δεν μπορέσω; Θα είμαι ανίκανη μάνα; Όχι, όχι δεν μπορώ να είμαι ανίκανη εγώ! Το χρωστάω στην μαμά μου! Αυτή με έμαθε να ζω και εγώ θα σκοτώσω τα παιδιά μου; ”
Στέκομαι εκεί σε μια γωνία του δρόμου. Αμήχανη, αδύναμη να κάνω κάτι..Είμαι απλά ένας παρατηρητής στην ίδια μου την ζωή..Ο κόσμος πλέον δεν χρωματίζεται με λαμπερά και χαρούμενα χρώματα παρά με μαύρο του πένθους και κόκκινο, από το αίμα που κυλάει καθημερινά..και όλα αυτά άλλοτε για ένα "πιστεύω" σε έναν Θεό(τόσο ίδιο μα και τόσο διαφορετικό)! Και άλλες φορές για ένα διαφορετικό χρώμα, μια άλλη γλώσσα!Αρχίζω να τρέχω προς το σπίτι.
Επιτέλους φτάνω. Μπαίνω μέσα. Κλείνω γρήγορα την πόρτα πίσω μου! Πετάω τα ρούχα μου! Είμαι γυμνή, γυμνή σαν την ψυχή μου!
Κάθομαι στο παράθυρο και χαζεύω τον κόσμο που περνά! Κοιτάω ψηλά και σκουπίζω τα δάκρυα μου. Χαμογελάω στα παιδιά που παίζουν μπάλα και ψελλίζω: “Καληνύχτα μικρά μου, αυτός ο κόσμος δεν θα γίνει ποτέ όπως παλιά..Το χαμόγελο πλέον σβήνει και ο φόβος γίνεται οδηγός του αύριο!!Καλή σας τύχη! Καλή σου τύχη άνθρωπε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου