Γενέθλια | Ιωάννα Μαλούνη

«Έλα ρε, χρόνια πολλά!». Έχεις γενέθλια. Είναι η ημέρα που γίνεσαι η μεγαλύτερη ατένσιον χορ του πλανήτη και θες όλοι να σου ευχηθούν. Για κάτι συναισθηματικά και γλυκούλια πλασματάκια,σαν κι εμένα, είναι η τέλεια ευκαιρία για ευχές, δώρα, ραβασάκια. Είναι μια καλή ημέρα για να θυμηθώ πόσο πληθωρική μπορώ να γίνω, χάρη στο συναισθηματικό περιτύλιγμα του να μπαίνεις από τη μια ηλικία σε μια άλλη.
«Ο Πήτερ Παν δε θα είχε ποτέ τέτοια προβλήματα μετάβασης ηλικίας» σου είχα πει, δήθεν στ’ αστεία.
Το οποίο είναι αστείο γιατί εγώ ήμουν που σε κατηγορούσα αιωνίως ότι ζεις το προσωπικό σου σύνδρομο του Πήτερ Παν. Σ’ έκραζα γιατί δε θα καθόσουν ποτέ να παραδεχθείς ότι η νοσταλγία σου για τις παλιές καλές ημέρες σε ωθούσε σε όλες αυτές τις παράλογες παρορμήσεις σου σε άτομα που είχαν συντομότερη ημερομηνία λήξης απ’ όσο θα ήθελες. Είχες εκείνο τον τοξικό κολλητό, γιατί κάποτε είχατε περάσει υπέροχες στιγμές μαζί. Είχες εκείνη τη φίλη που σου έβγαζε το χειρότερο σου εαυτό στην επιφάνεια.
Θα μου πεις, το να σε κατηγορώ εγώ γι’ αυτά είναι σαν να βγεις εσύ και να καταδικάζεις τις αγαπημένες σου συνήθειες. Τα γενέθλια σου μου θυμίζουν αυτό ακριβώς. Ότι, για κάποιο λόγο, ίσως και ματαιοδοξία, γυρίζουμε, έστω και για μια ημέρα, σε ανθρώπους που έχουν ημερομηνία λήξης. Θα πρέπει να σου ευχηθώ και θα θέλω να σου ευχηθώ. Θα σε ανασύρω από κάποιο είδους αρχείο στο μυαλό ή, καλύτερα, από κάποιο καλάθι των αχρήστων. Ναι, αυτό φαίνεται αρχικά σαν μαζοχισμός.
Μα θα σου ευχηθώ γιατί θέλω να φανώ ανώτερη. Θα σου δώσω απλόχερες ευχές για τα καλύτερα. Ίσως να ξεπεράσω και τον κυνικό μου εαυτό και σου γράψω κάτι παραπάνω, πιο γλυκούλι, απ’ αυτά που συνηθίζω, που θα με κάνουν να τα μετανιώσω αργότερα. Εσύ θα δεις το μήνυμα μου και πιθανότατα θα βαρέσεις ένα αυτοκρατορικό facepalm, δε θ’ αντέξεις τα μέλια, θα πας σε γιατρό να σου βρούνε ζάχαρο. Να, από αυτά μπορεί να μας σώσουν ο κυνισμός και το χιούμορ. Λιγότεροι άνθρωποι με ζάχαρο από το πολύ sugarcoating.
Και μετά από αυτήν την ευχή, αυτήν τη σύντομη επαφή μας κι ανάσυρση των σχέσεων μας, όλα θα γυρίσουν σ’ αυτό το επίπεδο, που δε μιλούσαμε κι είχαμε βάλει ο ένας τον άλλον στο χρονοντούλαπο. Θα θυμηθώ γι’ άλλη μια φορά ότι οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν κι όταν έρχεται η ώρα της φυγής, η μόνη περίπτωση να μη στεναχωρηθείς είναι να είσαι cyborg. Φευ!
Ξέρεις, γινόμαστε αρκετά ρομαντικοί σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Θα θελήσω να μου πεταχτείς στο τσατ μια ημέρα. Θα θελήσω να τη δω στο δρόμο και να μιλήσουμε. Θα θελήσω να τον πετύχω σε κάποιο πάρτι και να πιούμε μαζί καμιά μπύρα. Όλα για να ξεχάσω λίγο την αλήθεια.
Όμως, για όλους αυτούς που φύγανε κάποια στιγμή από τη ζωή μου, θα έχω κάτι καλό και κάτι κακό να πω. Κι αυτό είναι από μόνο του καλό. Κάποιοι μου βγάλανε τον καλύτερο μου εαυτό – κι αυτό αρχίζει και γίνεται όλο και πιο σπάνιο, γιατί οι σάπιες πλευρές μας καραδοκούν στη γωνία. Άλλους θα τους κατηγορώ για ανευθυνότητα – αυτή η μάστιγα – μα θα ξέρω ότι υπήρξαν και στιγμές πολύ σωστές μεταξύ μας. Δε θα κάτσω να τους εξιδανικεύσω – ας αυτοκτονήσω καλύτερα. Θα τους δεχθώ ως επιλογές που έκανα, ως άτομα που με κάλυπταν σε μια χρονική στιγμή πολύ διαφορετική απ’ αυτή που ζω.
Να πω «αντίο»; Όχι. Η ζωή δεν είναι ταινία ή βιβλίο, για να έχει πάντα τον πιο καλοδουλεμένο επίλογο. Οι ανθρώπινες σχέσεις, δε, είναι αλλεργικές στο περίτεχνο και το στημένο ενός λογοτεχνικού επιλόγου. Γι’ αυτό το λόγο δεν είπα ποτέ αντίο, ούτε σε σένα, ούτε σε κάποιον άλλον. Είναι περιττό και μάλλον θα με θεωρείς τρελή ή μακάβρια, αν το κάνω.
Θα σου δώσω, λοιπόν, τις ευχές μου και θα αφεθώ σ’ όλη τη δίχως νόημα τρέλα του χρόνου, με τα comebacks και τις εξαφανίσεις ανθρώπων. Τι βγάζει νόημα σ’ αυτή τη ζωή άλλωστε;

“It doesn’t matter if you want it back

You’ve given it away”