Όταν άφηνα λοιπόν την τελευταία μου πνοή,
ένα καράβι σφύριζε καθώς έβγαινε απ'το λιμάνι,
το τρένο μακρόσυρτα κυλούσε πάνω στις ράγες,
εν ακολουθία για το μακρινό του ταξίδι στο άπειρο
και στην απέναντι γωνιά, μια ανεπαίσθητη μουσική
διαπερνούσε τους τοίχους.
Ο άγγελος πρέπει να με λυπήθηκε
-αλίμονο όμως αν θέλω να με λυπούνται !-
έσκυψε,με φίλησε στα χείλη και μου χάρισε
τις αθάνατες ανάσες του, για ζωή.
Ύστερα χάθηκε, σαν τον ήλιο μεσ' τα σύννεφα
που ενώ ξέρεις πως κάπου μακριά σε καρτερά
εκείνες τις στιγμές δεν μπορείς να τον δεις.
Κανένα κλειστό παράθυρο δεν σφράγισε την παγωνιά.
Και σκέφτεται κανείς: "ευτυχώς που και οι καρδιές
δεν έχουν τρύπια παράθυρα", όμως έχουν.
Σαν εκείνα τα παλιά αρχοντικά, που κάποτε
στέγασαν στιγμές ευτυχίας, αλλά τώρα
έχουν απομείνει άσυλο φαντασμάτων και δακρύων.
Ήταν και εκείνοι που καρποί που κάποτε γευτήκαμε.
κάποιες λέξεις,τα νοήματα,
ίσως κάποιο ψυχικό κύμα
μας έδενε αναμεταξύ μας,
αλλά εμείς το προσπεράσαμε.
Είμαστε αχάριστοι.
Θέλουμε να γευόμαστε με κάθε κόστος το απτό,
αλλά το ονειρεμένο έχει απίστευτη γλυκάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου