Άτιτλο | Μάνος Μαλέσης

 Όταν νυχτώνει

 τρέχω να κρυφτώ

 στο απατηλό φως

 που περισσεύει

 απ'την θύμηση σου

 - μα πάντα -

   καταλήγω

 να σέρνομαι

 ανάμεσα στις σκιές σου

  και σε αυτή

 την γνώριμη

 καταστροφή

 που προσφέρουν

 τα μάτια σου.

 Όταν η νύχτα

 απλώνεται 

 - εμένα με σκεπάζει ο φόβος -

 γιατί ξέρω

 πως θα συναντηθώ

 με τις αόρατες πληγές

 που περικυκλώνουν

 την καρδιά μου σφιχτά

 - ώσπου να

 ξεχυθεί

 το αίμα μου

 σαν μελάνι

 πάνω στο σώμα σου -

 για να εξιστορήσει

 το σ'αγαπώ.

 Όταν δινόμασταν

 στον χρόνο

 και γδύναμε

 τις μοναξιές μας 

 - εγώ φύλαγα

 μέσα μου

 όλο το βάρος

 του χρόνου.

 Και όταν

 ξάπλωνες

 πάνω

 στην καρδιά μου

 - εγώ 

 αποτύπωνα

 στην επιφάνεια της

 το χρώμα

 της ευτυχίας.

 Το φιλί

 κρατάει μια στιγμή

 - το ποίημα

 γδέρνει

 την σάρκα του

 στον χρόνο 

 και πεθαίνει -

 μα το αντίο σου

 - αγάπη μου -

 κρατάει για πάντα

 μέσα στην

 δυστυχισμένη

 ψυχή μου.

 Σε αυτή

 την σιωπή

 που έχτισε

 η απουσία σου

 - θα ακούω

 πάντα

 τα χαμηλόφωνα

 ποιήματα

 που έλεγες

 με μια μόνο ανάσα.

 Όπου

 και αν φτάσαμε

 - να θυμάσαι

  πως η καρδιά μου

 πάντοτε

 θα δαμάζεται

 για εσένα

 στις πιο άγριες μοναξιές.

 Α,θυμάσαι

 την πρώτη φορά

 στο μισοσκόταδο;

 Εκεί

 έγιναν όλα

 - γιατί όταν

 σε κοίταξα γυμνή

 στο μισοσκόταδο

 - καταδικάστηκα

 να αγαπήσω

 για πάντα 

 όλα τα πρόσωπα σου.

Gustav Klimt en la fundacion Juan March