Αιωνιότητα | Άντριου Σάλιβαν

Λοιπόν.

Πως τελειώνει όλο αυτό;

Υπάρχουν αρκετά σενάρια που παίζουν

χωρίς να 'χω ιδέα ποιο θα υπερισχύσει.

Ο πόλεμος των τριών τροχών μαίνεται

και γω απλά μαντεύω καταλήξεις.

Στη συντομότερη πάντως,

κολυμπάω σε έναν αθηναϊκό δρόμο

και πνίγομαι στις καυτές του μπουρμπουλήθρες.

Κοιτάω πάνω ενώ η μύτη μου ξερνά πίσσα.

Παίρνω βαθιά ανάσα και ζαλισμένος κοιτάω κάτω.

Το δεξί μου χέρι τρέμει

και το αριστερό μου πόδι μουδιάζει.

Κανένας ιδιοπαθής τρόμος αυτή την φορά,

καμιά κρίση τρέλας.

Απλά ένας συνηθισμένος θάνατος

άπλα μια παύση των τροχών.

Στην πιο θλιβερή τώρα,

περιπλανιέμαι σε έναν λευκό λαβύρινθο

μέχρι να μην αντέξω άλλο

ή ψοφάω την ώρα που γαμάω μια νεαρή πουτάνα:

H πούτσα μου χημικά στερεωμένη

σκορπιέται αριστερά και δεξιά

και δυο δαίμονες με τραβολογάνε γελώντας.

Η ουρά του ενός, με ένα τίναγμα

διαλύει τους τροχούς.

Στην ομορφότερη τέλος,

ο ήλιος έχει γλιστρήσει και γω στην άκρη μιας βεράντας

πίνω μπύρα από ένα θολό μπουκάλι•

τα αστέρια λάμπουν σαν δόντια μαύρου

την ίδια ώρα που η φωτιά κρύβεται στους λόφους.

Δοξάζω τον Θεό μου και λέω

πως εγώ και τα πάντα γύρω μου

είμαστε χαμένα αδέρφια.

Έπειτα το γυαλί διαλύει την άσφαλτο

και οι τρεις τροχοί γίνονται ένας.