Το Μπλε Δωμάτιο | Πράξια Αρέστη

Το μπλε ποτέ δε μου άρεσε ως χρώμα. Το γαλάζιο και το τιρκουάζ ναι, το μπλε όχι. Μου έπεφτε κάπως βαρύ και καταθλιπτικό. Γιατί να διαλέξω το μπλε άμα υπάρχει και το γαλάζιο;

Σ’ ένα μπλε δωμάτιο περάσαμε όλα μας τα βράδια. Ήταν το δικό σου δωμάτιο. Μικρό, στενόχωρο και σκοτεινό. Είχε μόνο ένα μικρό παραθυράκι με παλιές κεντημένες κουρτίνες, όμως κι από αυτό δεν μπορούσες να δεις καθόλου ουρανό γιατί τον έκρυβαν οι απέναντι πολυκατοικίες.

Ευτυχώς, ήταν ζεστό και μία πόρτα το χώριζε από το μπάνιο. Μπορούσα άνετα να πηγαινοέρχομαι γυμνή στα δύο δωμάτια και να σε πειράζω. Το γεμάτο λεκέδες χαλί στο πάτωμα και η σόμπα που μύριζε πετρέλαιο, με έκαναν κάποτε να πιστεύω ότι ξυπνάω σε κάποιο παλιό οίκο ανοχής.

Δεν ξέρω γιατί επέλεγες να περνάς το χρόνο σου σ’ ένα τόσο μικρό και καταθλιπτικό δωμάτιο. Δεν είχε ούτε ένα σχέδιο στον τοίχο και η παλιά ξύλινη ντουλάπα έμοιαζε να βγήκε από ταινία τρόμου. Μία φορά σε είχα ρωτήσει χαριτωμένα γιατί δεν το φτιάχνεις λίγο και μου έριξες ένα άγριο βλέμμα. Δεν ξαναρώτησα από τότε.

Εσένα μη νομίζεις, σε έχω ξεπεράσει προ πολλού. Από την πρώτη στιγμή που μου έκανες μαύρη την κάρδια. Ποτέ δε σε αγάπησα. Μάλλον, είχα εθιστεί στο να μου κάνεις έρωτα σε εκείνο το μπλε δωμάτιο. Σε εκείνο το παλιό κρεβάτι που έτριζε και στη ντουζιέρα 1χ1 με το χαλασμένο τηλέφωνο.

Δεν μπορούσα πια να σε φανταστώ έξω απ’ αυτό. Είχες γίνει ένα μαζί του. Χωρίς αυτό, έμοιαζε να σου λείπει κάτι. Όλη η σχέση μας ήταν κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους του. Το μπλε δωμάτιο είχε γίνει η απόδρασή μου από τον έξω κόσμο. Με εξίταρε το ότι θα άφηνα για λίγο τις πολυτέλειές μου για να μοιραστώ ένα τσιγάρο μαζί σου, καθισμένη σταυροπόδι στο βρώμικο χαλί σου.

Το μπλε σου δωμάτιο με βόλευε και με ελευθέρωνε παρόλο που ήταν τόσο μικρό. Σε αυτό έβλεπα τα πιο όμορφα όνειρα και ξεχνούσα όλα τα προβλήματά μου. Έκλεινα το τηλέφωνο και δε μ’ ένοιαζε που δεν είχα ιντερνετ. Μου αρκούσε που θα μοιραζόμουν την απόλυτη ησυχία μαζί σου μετά από ένα εξαντλητικό οργασμό και που θα κοιμόμουν στα γεμάτα ιδρώτα σεντόνια.

Εσένα μπορεί να μη σ’ αγάπησα όμως το βρώμικο, μπλε σου δωμάτιο το λάτρεψα. Μου λείπει που περπατούσα ξυπόλυτη και γυμνή χωρίς να με νοιάζει. Που μπορούσα να πάρω πίτσα στο κρεβάτι και ν’ αφήσω τον καπνό από τα τσιγάρα να μας πνίξει.

Κάποιες φορές ακόμη το ονειρεύομαι και σένα σε αυτό να πηγαινοέρχεσαι σιωπηλός και θολός σαν σκιά.