Μη το κάνεις αυτό. Σταμάτα. Η Όλγα κουλουριάστηκε σε θέση άμυνας σε μια γωνία του σιδερένιου, εφηβικού της κρεβατιού. Τα χέρια του την έφταναν. Ήταν αδύνατον να τα αποφύγει. Έκλεισε τα μάτια της. Δεν άντεχε να βλέπει. Η απόγνωση σάρωσε το στομάχι της. Μα τα πνευμόνια της είχαν σφραγίσει. Πώς να φωνάξει; Άρχισε να μετράει από μέσα της, μέχρι να λάβει τέλος ο εφιάλτης της. Κι όταν τελείωσε απλά της είπε: "Μην πεις κουβέντα στη μαμά σου. Ακούς μικρή; Τσιμουδιά."
Η πόρτα έκλεισε. Έμεινε μόνη. Άνοιξε αργά αργά τα μάτια της. Δεν βιαζόταν. Τίποτα γύρω της δεν είχε αλλάξει. Το χρώμα στους τοίχους και το ταβάνι έδειχνε απαράλλαχτο. Η πικεδένια ροζ της κουβερτούλα. Οι χνουδωτές παντόφλες της. Όλα τα ίδια. Γιατί, γιατί να είναι ίδια; Της φάνηκε αδιανόητο. Σχεδόν αφόρητο. Την πονούσε. Το βλέμμα της λοξοδρόμησε στην ξύλινη κορνίζα. Ο μπαμπάς της ήταν πάντα εκεί και της χαμογελούσε. Μια σουβλιά χαμηλά στην κοιλιά της παραλίγο να την κάνει να λιποθυμήσει. Δίπλα, σε μια άλλη, πιο φανταχτερή κορνίζα, η μαμά της, ντυμένη νύφη την κοίταζε γελαστή στην αγκαλιά του πατριού της. Η σουβλιά στο κορμί της δυνάμωσε. Την ένιωσε να χαμηλώνει. Κι άλλο. Της ήρθε εμετός. Πετάχτηκε αλαφιασμένη.
Σύρθηκε ως τα ράφι με τις κούκλες της. Ήταν στη θέση τους, η μια δίπλα στην άλλη, τακτοποιημένες και ατσαλάκωτες, σα να μην είχε παίξει ποτέ μαζί τους, με τα γυάλινα μάτια τους να κοιτάζουν το κενό. Κι όμως. Η Όλγα ήξερε. Είδαν τι είχε γίνει. Άρπαξε δύο Μπάρμπι και τις κράτησε αντιμέτωπες. Για λίγο. Τα ψιλόλιγνα σώματά τους γρήγορα ήρθαν σε σύρραξη. Πάλευαν φρενιασμένα. "Θα τα πω όλα στη μαμά" τις απείλησε. Στράφηκαν προς το μέρος της. Δεν ήταν πια τα αγαπημένα της παιχνίδια. Παραμορφώθηκαν και της προκαλούσαν ίλιγγο. "Σταματήστε" ψιθύρισε τρομοκρατημένη, "σταματήστε..." Μάταια. Λεπτεπίλεπτα χέρια και πόδια μπήχτηκαν στο κρέας της σαν μαχαίρια. Μα η Όλγα δεν πονούσε. Δεν πονούσε! Ξεκίνησε από την αρχή να μετράει. Μία, δύο, τρεις, τέσσερεις, πέντε, έξι, εφτά...
Κόκκινες βούλες στο πάτωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου