Aμνησία | Ανδρέας Παπάζογλου

Κρύφτηκα λοιπόν 

κάτω απο το παιδικό μου πάπλωμα

αφήνοντας τον κόσμο να πάει κατά διαόλου - 

Και όχι πως ξέραμε ή πως θα μάθουμε ποτέ 

γιατί τα καλοκαίρια μυρίζουν θάνατο 

  Όμως

Ίσως κάποτε κάποιος να νοιάστηκε 

ή έστω να λιποθύμησε απο απορία

Σάρκινη παρακαταθήκη σε ουράνια νταλαβέρια -

Πράσινα μάτια βουρκωμένα 

απο καπνό και αθανασία 

 "Δεν τον ξέρω, δεν την γνώρισα ποτέ" 

είπα και πέθανα

Δεν ήταν πάντα έτσι όμως, κάποτε γλυστρούσα

Όλοι κάποτε γλυστρούσαν - μέσα από ή σε κάτι

Έξω τώρα και βαθύτερα απο ποτέ, τώρα

Γλύφω μηχανικά την επιφάνεια του πλανήτη 

Μουλιάζω τ' ακροδάχτυλα μου στους βυθούς, τώρα

Δεν θυμάμαι γιατί