Οι οδύνες της κάθαρσης | μέρος 2ο | George J. Mayte

Η Ναταλία εκείνο το πρωί σηκώθηκε το μεσημέρι, κατά τις 2. Πριν σηκωθεί από το κρεβάτι έπιασε το κινητό της από κομοδίνο και το κοίταξε. Δεκαεφτά ενημερώσεις και τέσσερα μηνύματα. Μετά κοίταξε την ώρα. Δε θα πάει στη σχολή σήμερα. Έφτιαξε έναν καφέ άναψε ένα τσιγάρο και έβαλε μουσική στο youtube. Η μάνα της μόλις έφυγε για δουλειά. Απάντησε στα μηνύματα και κανόνισε για την αποψινή της έξοδο. Ντύθηκε κάπως πρόχειρα χωρίς να ξεχάσει να βάλει τα γυαλιά ηλίου της, τα σανδάλια που ταιριάζουν με το σορτσάκι της, μία απαλή κολόνια και αντηλιακό. Κατέβηκε στην Ερμού και πήγε προς τον Χοντο. Στο δρόμο χάζευε τα φορέματα και τα διάφορα μαγαζιά με τα παπούτσια. Έξω από το κατάστημα ήταν ένας γέρος που ζητιάνευε χαμηλόφωνα. Τον λυπήθηκε αλλά δεν είχε λεφτά να του δώσει. Μπήκε και πήρε μερικά πράγματα για να γίνει όμορφη για το βράδυ. Κοίταζε και διάφορα άλλα πράγματα και υπολόγιζε πρόχειρα πόσο καιρό πρέπει να κάνει οικονομία για να πάρει αυτήν την Κενζο που έχει βάλει στο μάτι τόσο καιρό. Γυρνώντας σπίτι έβαλε να φάει, έγραψε στο facebook πως η εμφάνιση δε μετράει, έκανε share ένα quote του Λειβαδίτη και ανέβασε μια φωτογραφία με το μίνι που θα φορέσει το βράδυ. 

Έπειτα μίλησε και με το παιδί που φλερτάρει. Εκείνος της είπε πως ανυπομονεί να τη δει το βράδυ. Εκείνη ενθουσιάστηκε αλλά δεν το πολυέδειξε, όχι από σνομπαρία ή ψώνιο ή κάτι τέτοιο απλά στο βάθος του μυαλού της ήξερε πως μπορεί να είναι μπούρδες και πως πιθανόν το λέει σε όλες αυτό για να πηδήξει αλλά υπάρχει και μια αυτόματη λειτουργία του εγκεφάλου, αυτή που διαγράφει τα δυσάρεστα γεγονότα αλλά αποθηκεύει τα συναισθήματα, όποια και αν είναι αυτά, οπότε ο ενθουσιασμός της συνάντησης κρατούσε και στην τσέπη του το χαρτί της απογοήτευσης. 

«Τέλεια» του απάντησε, χαμογέλασε μιας και κανείς δεν την έβλεπε,  έβαλε να δει μερικά επεισόδια Community και άρχισε να ετοιμάζεται.