Mέντα | Πραξία Αρέστη

Έξω βροχή και παγωνιά κι εσύ κοιμάσαι δίπλα μου ζεστά, γι' ακόμα ένα βράδυ. Σε κοιτάζω και σκέφτομαι πως μία ζωή μαζί σου δεν είναι αρκετή. Φοβάμαι πως θα 'ρθει το τέλος και δεν θα προλάβω να σε χορτάσω ποτέ. Όποια στιγμή κι αν φύγεις για μένα θα είναι πάντα πολύ νωρίς. Όσα χρόνια κι αν περάσουν για μένα θα είναι λίγα. Με τρομάζουν οι πρώτες ρυτίδες γύρω απ' τα μάτια γιατί μου θυμίζουν πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός και πόσο γρήγορα θα φύγουν τα χρόνια που θα 'ρθουν. Τις φορτώνω καλλυντικά για να ξεγελάσω τον χρόνο.

Τα γλυκά χείλη σου στάζουν μέλι στο πολύχρωμο μαξιλάρι που σε ανάγκασα να κοιμάσαι. Ήθελες μονόχρωμα τα σεντόνια μας, "κάτι όχι χρωματιστό να πάρεις", μου είπες κι εγώ ως συνήθως έκανα του κεφαλιού μου. 

Χώνω τη μούρη μου σιγά στα μαλλιά σου για να πάρω λίγη από τη μυρωδιά της μέντας που αφήνει το σαμπουάν σου. Πόσο με ξεκουράζει αυτή η μυρωδιά, πόσο απαλά είναι τα μαλλιά σου. Μου θυμίζει τις παλιές μέρες στο χωριό. Η πλαϊνή αυλή ήταν όλη φυτεμένη από μέντα κι εγώ περνούσα το χέρι μου από πάνω της για ν' απελευθερώσει τη μυρωδιά της και να 'ρθει μέχρι τη μύτη μου. 

Τα μάτια σου είναι κλειστά και ονειρεύονται ήσυχα. θέλω να σε χαϊδέψω ξανά μα τρέμω μην ξυπνήσεις. ακούω την ανάσα σου και νιώθω ότι όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. δε θέλω να ακούσω άλλο ήχο γι' απόψε. Δεν θέλω άλλο κόσμο ούτε μουσικές. Κλείνω το φως για να σ' αισθάνομαι καλύτερα. Κουλουριάζομαι πάνω σου. θα κοιμηθώ με την ανάσα σου...

Μαζί σου είναι κι απόψε το μέρος που θέλω να είμαι...