Συμβιβασμοί και άρνηση. | Έβα Γκρην

Η ώρα είναι μόλις δώδεκα. Για μένα είναι ακόμα μεσημέρι. Άλλη μία μέρα που ξύπνησα απόγευμα. Άλλη μία μέρα που όμως ξύπνησα με εσένα πλάι μου. Δε ξέρω πως να χωρέσω τα αντισυμβατικά μου συναισθήματα σε συμβατικές νόρμες. Δε ξέρω μήτε πως να χωρέσω τη σκέψη μου σε δαύτες. Είμαι περίεργο παιδί, στο ξανάπα. Υποχρεώσεις, λογαριασμοί, έξοδα να τρέχουν. Κι εμένα το μυαλό μου κολλημένο στη σκέψη σου. Κι εμένα το μυαλό μου να στροφάρει περίεργα και να βλέπει οράματα για όλα εκείνα που θέλω να κάνω μαζί σου.

Ώρες, ώρες τα θεωρώ ουτοπικά. Ξέρεις, νιώθω τόσο μικρός, τόσο ανούσιος. Ώρες-ώρες πάλι νιώθω πως μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο, όταν τάχα με κοιτάζεις με αυτό το βλέμμα. Αυτό το βλέμμα της σιγουριάς που χαμογελάει, όποτε με βλέπει, που με θαυμάζει. Ξέρεις, πιότερο από το να απογοητεύσω εμένα, φοβάμαι μη σε απογοητεύσω. Μην τάχα προδώσω εκείνο το θαυμασμό σου. Και φτου και από την αρχή να σκέφτομαι μια τάχα γαμημένη ιδέα για να σου προσφέρω όλα εκείνα που τάχα έχω ονειρευτεί μαζί σου. Ύστερα με πιάνουν οι μαύρες μου. Τρώω τις φρίκες μου και σα κλασικό αρσενικό ξεκινάω να φυσάω και να ξεφυσάω δίχως να βγάζω λέξη. 

Δυστυχώς πάντα καταλαβαίνεις. Πάντοτε το μαντεύεις ότι κάτι έχω. Έρχεσαι και με παίρνεις αγκαλιά. Κι εγώ πάντα να προσπαθώ να σου ξεφύγω με μαλακίες και μισόλογα. Δε γουστάρω να σε βάζω στα προβλήματά μου. Δε σου αξίζει. Από την άλλη θέλω να τα παλεύουμε μαζί. Μαζί και στα δικά μου και στα δικά σου προβλήματα. Μαζί σε όλα.

Τι θα κάνω με τη γαμημένη τη ζωή μου; Τι στο διάολο συμβαίνει εκεί έξω; Τι θα κάνουμε;

Είναι φορές που θέλω απλά να κόψω την επικοινωνία με τον κόσμο. Να σε πάρω και να πάμε να ζήσουμε σε ένα νησί, σε ένα νησί γεμάτο αγάπη. Μόνο αγάπη. Να μην ακούω μήτε τη βουή του κόσμου, μήτε τη δική μου. Το 'χω σκεφτεί τόσες και τόσες φορές, όμως πάντα ύστερα το μετανιώνω. Όχι, όχι. Η παραίτηση δεν είναι λύση. Και η φυγή είναι παραίτηση.

Ξέρεις δε σου πα. Σήμερα έχω οργή μέσα μου. Όχι, όχι θλίψη. Μόνο οργή. Σήμερα διάβασα το βιβλίο ενός φίλου, το οποίο αποφάσισε να μη δώσει σε εκδοτικό και να το διαθέσει δωρεάν. - Και είναι το πιο όμορφο βιβλίο που 'χω διαβάσει τελευταία. Σκατά. Σκατά. Όλα τα κάναμε σκατά. Από την πένα του Καζαντζάκη ως της Μαντά, μια χούφτα χάπια δρόμος. - Χθες παρέδωσα μια ακαδημαϊκή έρευνα τζάμπα. Αύριο θα δώσω το κείμενο μου σε κάποιο site. Χθες χρειάστηκα μια μπύρα. Αύριο θα χρειαστώ τσιγάρα. Μεθαύριο θα έρθει η ΔΕΗ. Πρέπει να δω τι θα κάνω με τη ζωή μου. Πρέπει να... Ξέρεις. Εσύ περισσότερο από όλους το ξέρεις... είναι που ποτέ δε μπόρεσα να συμβιβαστώ. Είναι που δε θα το κάνω τώρα. Μεγάλωσα πια. Ότι συμβιβασμό ήταν να κάνω τον έκανα. 

Πάντα στη ζωή μας έχουμε την επιλογή. Είτε θα πάρουμε εκείνο το μονοπάτι με τους συμβιβασμούς, είτε θα μείνουμε ασυμβίβαστοι, αιώνιοι έφηβοι, πιστοί στα όνειρα και τις αξίες μας. Και είναι αργά. Είναι αργά για να αλλάζεις ζωή τώρα στα γεράματα. Άλλωστε, δε θα χε νόημα. Δε θα ήμουν εγώ. Κάθε μέρα να βρίσκεις πράγματα που να τραβούν το ενδιαφέρον σου και να σε κρατούν απασχολημένο. Κάθε μέρα να ζεις. Να ζεις λίγο περισσότερο από την προηγούμενη. Πάντα να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Και να παλεύεις. Να παλεύεις με εκείνα που έρχονται, με τους δαίμονές σου, αλλά πολύ περισσότερο με το συμβιβασμό. Με το συμβιβασμό εκείνο που η κοινωνία έχει αποφασίσει για τον καθένα μας. Και να τον ξεπερνάς και δαύτον. Γιατί τούτο πιότερο από όλα σημαίνει να 'σαι ο εαυτός σου.