Μια δύσκολη συνταγή | Σίση Σιακαβάρα

Τα ειδεχθή όνειρα τα τσαλακώνουμε

και τα πετάμε στην κόλαση

με έμφαση κι αποστροφή.

Ποτέ στον κάδο ανακύκλωσης.

Ύστερα, κουβαλάμε με διακριτικότητα και σεβασμό

τους λιποθυμισμένους μας αγγέλους στο λουτρό,

για να πλύνουμε τα ευμετάβλητα φτερά τους,

επειδή κηλιδώθηκαν από σταγόνες δηλητηριασμένου αίματος

που έσταζε ανελλιπώς

πάνω από τα ευαίσθητα κεφάλια τους

από κάτι αδέσποτες ξεσπλαχνισμένες καρδιές

αιωρούμενων ερπετών,

πολλών και πονηρών.

Μόλις συνέλθουν,

διορθώνουμε τα ακαλλώπιστα στεφάνια τους,

τους ντύνουμε με αλεξίσφαιρους χιτώνες,

γλυκαίνουμε τα χείλη τους με βαθιές αμόλυντες ανάσες

και τους αφήνουμε ελεύθερους,

ψηλά για να πετάξουν μεγαλοπρεπώς.

Κατόπιν παίζουμε υπερβολική μουσική.

Τοιουτοτρόπως, ώστε κάθε χτύπημα να διαρρηγνύει τη χορδή

της εμπάθειας, διεγείροντας παράλληλα τους

ανεκτέλεστους στίχους της υπέρβασης.

Τέλος, σε διάθεση λίαν ελεγειακή,

φλερτάρουμε τολμηρά τον πλεονασμό της υπερβολής,

με μεταβαλλόμενες διαμαντοκλωστές

ενέδρα στήνουμε στην απωλεσθείσα αιωνιότητα,

ενώ κάθε πρωί τα διεσταλμένα χείλη μας

εξομολογούνται ζωογόνες ψαλμωδίες. — σκέφτομαι.