Ήμουν αρκετά επιφυλακτικός στην αρχή, αλλά όσο περνούσε η ώρα οι αμυντικοί μου μηχανισμοί αχρηστεύτηκαν και το βράδυ απέκτησε μια αύρα η οποία με αγκάλιαζε και μ’ έκανε ένα με τους συνεπιβάτες του καραβιού που λέγεται μουσική.
Ήταν η πρώτη συναυλία στα τριάντα τέσσερα χρόνια που ζω, στην οποία πήγα μόνος, μόνος, εντελώς μόνος. Όσο οδηγούσα σκεφτόμουν πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με τόσους γνωστούς και κάποιους φίλους, να μην καταφέρω να βρω μια συντροφιά να πάμε παρέα. Ένα γνωμικό του George Bernard Shaw λέει: "Το να μπορείς να αντέχεις τη μοναξιά και, επιπλέον, να την απολαμβάνεις, είναι μεγάλο προσόν". Βέβαια άλλο η μοναξιά και άλλο η μοναχικότητα και στην προκειμένη περίπτωση πήγα μόνος παρά την θέληση μου και ας είμαι φίλος της μοναχικότητας σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μου.
Τελικά όλη η μελαγχολία και η αμηχανία κάμφθηκε πολύ γρηγορότερα από όσο περίμενα. Οι λόγοι είναι δύο. Ο πρώτος πως μιλάμε για την συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου και του Μίλτου Πασχαλίδη οι οποίοι τα τραγούδια που επέλεξαν ήταν σαν να μου απευθύνονταν, άγγιζαν την ζωή μου, τις στιγμές μου, τις χαρές μου, τις νύχτες θλίψης μου, όλα όσα έχω κρύψει και φυλάξει μέσα στο μυαλό μου, ξεκλειδώθηκαν και συνομίλησαν μαζί τους. Με την Ρόζα, τις κακές συνήθεις, τον τυμβωρύχο, το ερωτικό και πάρα πολλά ακόμα τραγούδια τα έκανα ασυναίσθητα και μαγικά κομμάτι μου, δικά μου.
Ο δεύτερος λόγος ήταν το σημείο του θεάτρου που επέλεξα για να παρακολουθήσω την συναυλία. Ήταν η ¨αρένα¨. Πλάι μου μόνο πιτσιρίκια, τα οποία ήξεραν όλα τα τραγούδια απ΄ έξω. Είτε καινούρια, είτε πάρα πολύ παλιά, πράγμα που με έκανε να χαμογελάσω πολλές φορές συνειδητοποιώντας πως υπάρχουν κι αυτοί οι εκπρόσωποι της νέας γενιάς που έχουν ξεφύγει από την κακοποιημένη ελληνική μουσική και αρέσκονται σε ιδιαίτερα και αξιοπρεπή ακούσματα. Στα δεύτερο μισό της συναυλίας μοναξιά δεν υπήρχε, όλοι είμασταν μια παρέα, ένα ζευγάρι μπροστά μου μου προσέφερε τσίπουρο, οι δίπλα μου στους πιο δίπλα μαστίχα και προς το τέλος είμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα που έλεγε και ο Ηλιόπουλος.
Ήταν ένα εξαιρετικό βράδυ, είναι αυτά τα απρόβλεπτα της ζωής που αλλιώς τα περιμένεις και τελικά αλλιώς έρχονται. Το κείμενο αυτό το έγραψα κυρίως για να προσπαθήσω να απαλλάξω τους επόμενους που θα έχουν το ίδιο δίλημμά, αν δηλαδή ¨πρέπει¨ να πάω μόνος σε μια συναυλία, διότι κάποτε είχα ακούσει ένα κορίτσι κοντά στην ηλικία των είκοσι που ρώταγε την παρέα που βρισκόταν, αν έχει πάει ποτέ κάποιος μόνος σε συναυλία και πως είναι, γιατί ήθελε να πάει κάπου που δεν την ακολουθούσε κανείς. Φιλική συμβουλή λοιπόν, να πάτε, χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί αν περιμένεις να κάνεις τα πράγματα που σου αρέσουν έχοντας ως δεδομένο πως πρέπει κάποιος πάντα να σε ακολουθεί, θα χάσεις τις μισές χαρές της ζωής και η μουσική είναι βασική χαρά της ζωής.
Υ.Γ Δεν θα ήθελα να αδικήσω τον Πασχαλίδη, αλλά η ενέργεια, η κατάθεση ψυχής και η ανατριχιαστική ερμηνεία του Θάνου Μικρούτσικου ήταν ασύγκριτη, συγκινητική και μάθημα για πολλούς νέους καλλιτέχνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου