Άχρονα Δυστυχισμένοι | Κάλλια Βαβουλιώτη

Kαι δεν είναι που θέλω να ζήσω                                                                                                   

Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.                                                                                                                 Και ούτε που θα σε  ξαναδώ.                                                                                                                 

  –Κατερίνα Γώγου

Τα βράδια μοιάζουν με την στάχτη των τσιγάρων. Σβήνουν. Αφήνουν λεκέ στα αρρωστημένα μας  μυαλά. Το αλκόολ δεν αγιάζει το μέσα μας πιά, ούτε κατά λίγο, μα ούτε μας κολάζει κιόλας. Σα να χάσαμε τον προορισμό και την καταγωγή μας , σαν να μείναμε δίχως σόλες αλήτικων παπουτσιών για να λιώσουμε και πυξίδα μας να αποτελεί μονάχα η αναισθησία. Τείνουμε να προσδιορίσουμε την ύπαρξη ως κατά αποκλείστικότητα τους μώλωπες που μας άφησαν οι λέξεις και το λυκαυγές που ερχόταν να σκοτώσει  με την πολλή του αλήθεια το σαράκι μας.

Και έπειτα μείναμε έρμαια κάτι γαμημένων αναμνήσεων . Κάποιας άστοχης δειλίας που σε κάνει να μετανιώνεις, κάποιων ανείπωτων λόγων που μετατράπηκαν σε ατελέσφορη και παγερή σιωπή , σαν να μην υπήρξε τίποτα. Σαν καμιά δικαιοσύνη να μη θέλησε να αποκαταστήσει το σφάλμα ή την ξεσκισμένη κλωστή. Και έτσι η αλητεία μας φτάνει μόνο μέχρι την άρνηση και την αποφυγή της πραγματικότητας. Και  το μόνο που έχουμε είναι λίγα χάπια λίγο αλκοολ και περισσεια εξιδανίκευση να  μας οπλίζει το χέρι. Καμία επαναστατικότητα καμία νεανικότητα. Γερνάμε , σαπίζουμε σε σώματα νεανικά και πρόσωπα καλοστημένα για φωτογραφίες χειραγωγημένες από παθολογικό ναρκισσισμό.

Tόσο τραγική  η κατάντια μας που αρνούμαστε να ζήσουμε το αληθινό και προτιμάμε καθρεφτισμούς πραγματικότητας. Και αυτή η άρνηση οδηγεί στην αρνητικότητα. Καμία πίστη δεν μας έμεινε στον γεροδιορθωτή χρόνο. Καμιά εμπιστοσύνη στην μοίρα , το τυχαίο , τo κάρμα ή οτιδήποτε άλλο επινόησαν για να δώσουν ένα όνομα στον ρου παράλληλων ιστοριών με τέλος διαφορετικό από το επιθυμητό.

Σαν κάποιος να μας καταράστηκε να είμαστε αιώνια δυστυχισμένοι. Άχρονα .Και να μη γνωρίζουμε την αλήθεια μας και πότε η παράνοια έχει φορέσει τα ρούχα μας και πότε μας στενεύει. Και τότε η μόνη χρησιμότητα του χρόνου γίνεται η κατάρρευση  των στύλων που άλλοτε σε στήριζαν και η προδοσία της πίστης που θέλησες να δείξεις.

Έρχεται η στιγμή που πρέπει να επιλέξεις αν θα ρίχνεις εσύ ζαριές ή αν θα τις ρίχνουν άλλοι για σένα.                                                                                                          

                                                       Μέσα σε τόσα λίγα λεπτά και δευτερόλεπτα.

Πηγή : A la folie