Το ανέσπερο φως της ερωτικής σου απουσίας - Τάσος Μαλεσιάδας

Είδες πως όλα τα χαμόγελα, οι χειραψίες, τα πειράγματα, όλα αυτά αναπόφευκτα θα είχαν ένα τέλος.

Άλλωστε όλα έχουν ένα τέλος.

Είτε με την έννοια του σκοπού, της πραγμάτωσης, είτε με την έννοια της καταληκτικής φύσης.

Θα 'πρεπε να μη ζούμε τη ζωή από φόβο μην τελειώσει η ζωή ;

Νομίζω πως όχι.

Κάθε νύχτα -σκέφτομαι- έχει μία μεγάλη θλίψη...που σκαρφαλώνει σαν κισσός πάνω σε αγγείο, στις φλέβες, στα όνειρα.

Γιατί μία φορά την άφησα για να πλανηθώ και είπα: "Δεν θα τελειώσει". Είπα "πάντα" κι εκείνη τη στιγμή ασχημόνησα και βλαστήμησα τους νόμους της ζωής.

Τους νόμους πως όλα τελειώνουν.

Σίγουρα, οι οθόνες, το διαδίκτυο, οι φωτογραφίες...οι ώρες.

Σίγουρα όλα αυτά να μπορούν να αποτρέπουν την μοναξιά και να μας φέρνουν τις γνωριμίες, τα αγγίγματα, τα γέλια.

Μα η αποτροπή είναι παροδική...μία καθυστέρηση καταπώς λένε.

Και στο τέλος της βραδιάς θα χωρίσεις, θα φιληθείς, θα χαιρετηθείς και θα τραβήξεις ίσια στο δρόμο σου.

Όπως ο καθένας τραβάει τον δικό του δρόμο.

Πάντα, ένα βήμα πιο μακριά από τους άλλους.

Το βήμα της μοναξιάς.

Εκείνης της μοναξιάς που κανένα χαμόγελο δεν την ξορκίζει, κανείς ήλιος δεν τρυπώνει μέσα απ' τις τρίλιες για να τη φωτίσει.

Απόψε, οι ποιητές θρυμματίζουν έναν ανεφάνταστο ουρανό και τον παραδίδουν στους στίχους.

Απόψε, έχω μεγάλη θλίψη.

Και τη φωνή την άκουσε μονάχα το χαρτί.