Αχ! Θλιμμένες κι αλλόκοτες μέρες
σ' ετοιμοθάνατα ώτα και μάτια,
σαν το σκοτάδι που πνίγει
τη δύση, και του παραθύρου η κάσα
γίνεται κάδρο που τρέμοντας φέγγει
από χαρούμενα φθινοπώρου τοπία
φρέσκα, σαν τη πρώτη ηλιαχτίδα
που σε πανί λαμπυρίζει
λιγότερο θλιμμένη, απ' τη στέρνα
που βάφεις τα μαύρα,
θλιμμένες κι αλλόκοτες μέρες
που πλέον δεν είναι...
Τολμηρές σαν φιλιά που θυμάσαι,
κατόπιν θανάτου,
και γλυκές σαν αυτά που η φαντασία σου πλάθει
σε χείλη που είναι για άλλους,
βαθιά σαν αγάπη,
βαθιά, σαν τη πρώτη αγάπη,
που άγρια φουσκώνει τα ρίζια.
Θλιμμένες κι αλλόκοτες μέρες
που τα πάντα μου μοιάζουνε ίδια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου