Ξέρω. Εγώ, εγώ, εγώ. Ένα εγώ δίχως τέλος. Μια λέξη μόλις τρία γράμματα και την ίδια στιγμή ένα τσουβάλι ανθρώπινο σώμα, ένας λαβύρινθος για μυαλό, ένα πάντα αναμμένο φως για ψυχή και μια μαγική Αύρα.
Όλοι έχουν μια ιδιαιτερότητα. Έτσι ονομάζω εγώ το εγωπαθές σύνδρομο μου. Την εγωκεντρική μου θλίψη. Και κάπως έτσι ξεχνάω -όχι το εσύ- αλλά το δικό σου «εγώ».
Φοβάμαι του Έρωτα το μέγα κακό. Τον πανικό της ανατροπής. Και εκείνον τον ύπουλο συνδυασμό της έκθεσης και της διεκδίκησης. Διάβασα κάπου πως η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή και πως είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας, όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί*.
Ανυπομονησία= Βιασύνη. Βία-συν-“η”. Βία + ήττα
Και φοβάμαι να χάσω μα δεν τα παρατάω.
Εσύ, εσύ, εσύ. Εσύ με ξεκλειδώνεις, μου δίνεις αναπνοή μέσα απ΄την ανάσα σου, με αναστατώνεις, με συναρπάζεις, με ξαφνιάζεις. Εσύ με κάνεις να βλέπω τον κόσμο με άλλο μάτι. Είσαι το μολύβι στον χάρτινο λαβύρινθο του μυαλού μου, που μου υπογραμμίζει την έξοδο. Αλλά όχι εκείνη του κινδύνου. Την άλλη, την πλημμυρισμένη με φως.
«Έχεις μάθει να τα παίρνεις όλα εύκολα», μου λες. Είμαι έτοιμη για τα δύσκολα, σου απαντώ. Πιο έτοιμη από ποτέ. Κουράστηκα να σφίγγω τα χείλη μου.
Κοιτάζω τα χείλη σου, που λες, όταν μιλάς. Κοιτάζω τα μάτια σου, όταν κάνεις κάτι που αγαπάς. Τα γουρλώνεις, εστιάζεις, δεν τα κλείνεις ποτέ. Απορώ πως το κάνεις. Εάν δεν γίνει αυτό που θες δεν σταματάς, ποτέ δεν τα παρατάς. Ξέρεις τι θες. Συγκεντρώνομαι στη φωνή σου, στο γέλιο σου, στο τραγούδι σου. Έχω δει πάνω από τρεις φορές το κάθε σου έργο. Μπας και μάθω κάνα κρυμμένο μυστικό σου. Μπας και ξεδιπλώσω τη ψυχή σου. Σε γλείφω με μανία στα σημεία εκείνα που σπάνια επισκέπτονται άλλες γυναίκες πάνω στο κορμί σου. Τα πιο αγνά σημεία του κορμιού σου. Φύση. Τα πιο δικά μου σημεία του κορμιού σου. Στα μάτια σου. Πάντα εκεί επιστρέφω. Αυτά τα μάτια που αλλάζουν χρώμα και έκφραση, που μπορούν να σε μπερδέψουν και να σου λύσουν κάθε απορία, την ίδια στιγμή. Πολυδιάστατα μάτια. Πολύτιμα μάτια.
Και η ευφυία σου. Νατουραλιστική. Μάτια μυστήρια που ‘’καρφώνουν’’ στο βλέμμα σου την δύναμη του μυαλού σου.
“Πόσο ήθελα να καθίσω στον καναπέ του”, σκέφτηκα. Να τον έχω απέναντι μου και να τον ακούω να μου μιλάει. Να μοιράζεται μαζί μου τις πιο τρελές του σκέψεις και τις πιο έντονες αγωνίες του. Σε τι να πιστεύει άραγε; Πως θέλει να αλλάξει τον κόσμο; Ποιο να είναι το αγαπημένο του σημείο στο πρόσωπό μου; Τι ποτό πίνει; Πως μοιάζει όταν χαμογελάει; Πως να είναι ο οργασμός του; Και όλο το σύμπαν συνωμότησε. Και να που τελικά κάθισα στον καναπέ σου με κάθε πιθανό τρόπο. Στα γόνατα μου και γυμνή, με ανοιχτά πόδια και έπειτα στα τέσσερα, όρθια, μπρούμυτα, ανάσκελα, με ένα τζιν στο ένα χέρι και ένα τσιγάρο στο άλλο και εσύ, ω ναι, ήσουν πάντα μέσα μέσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις συζητήσεις μας για το σύμπαν και τα γέλια μας, τους χορούς μας και τότε που κούρνιασα στην αγκαλιά σου και σε κοιτούσα να λιποθυμάς δίπλα μου από καύλα. Και μπήκες ακόμα πιο βαθιά. Στη μαύρη τρύπα του μυαλού μου. Και δεν υπάρχει έξοδος κινδύνου εκεί ξέρεις.
Εγώ δεν αγαπώ όσο θα ήθελα τον εαυτό μου. Εγώ δακρύζω όταν σε ακούω να με περιγράφεις σαν να είμαι η Τζέιν. Γιατί είναι ο,τι θέλω να είμαι. Και ο,τι θέλεις πιο πολύ. Αυτό θα είμαι. Δεν κάνεις ποτέ λάθος άλλωστε. Ή μήπως είμαι ρόλος; Τόσο πολύ συνήθισα που έγινε κι αυτό εγώ. Εγώ έχω ανάγκη να αγαπήσω περισσότερο τον εαυτό μου. Έχω ανάγκη να μάθω ποια είμαι. Ίσως να είμαι πολυπρόσωπη. Ίσως πρέπει να μάθω να αγαπάω όλα τα εγώ μου. Ή να ξεχωρίσω ένα και να διώξω τα υπόλοιπα. Θέλω να τη βρω και να πιστέψω σε αυτή. Την δίχως όνομα. Να δώσω ζωή σε κάτι όμορφο. Σε κάτι μοναδικό. Να δημιουργήσω. Να αξίζω. Να με βαφτίσω. Κυνηγώ την ισορροπία και ας χρειαστεί να ακροβατήσω για να φτάσω στην άλλη άκρη. Από την άγνοια στη γνώση. Είναι τολμηρό αλλά ίσως οδηγεί στην πλήρωση. Στην ευτυχία.
Εγώ έχω ανάγκη από ένα Εσύ. Αυτά τα δύο σώματα είχαν μια παράξενη τηλεπάθεια και ένα μυστήριο δέσιμο πριν καν αγγιχτούν! Όταν με γεμίζεις και με αδειάζεις με μαεστρία. Όταν ξυπνάμε μαζί από το πορτοκαλί φως του ουρανού, σχολιάζουμε τα χρώματα, ανταλλάσσουμε ένα φιλί και συνεχίζουμε τον ύπνο μας δεμένοι, κουμπωμένοι. Ερωτευμένη.
Ε, εσύ; Σε εσένα μιλάω. Σε αγαπώ. Σε αγαπάω. Σ'αγαπώ. Τρεις τρόποι να πουν αυτό που αισθάνονται τρεις διαφορετικές γυναίκες της ζωής σου. Οι παρτούζες σου. Οι σύντροφοί σου. Οι γκόμενες σου, οι φίλες, οι ερωμένες, οι φαντασιώσεις σου. Εκείνες που μεταφέρεις με τη δύναμη της φαντασίας σου, δίπλα σου στον καναπέ, ακόμα κι αν βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, την ώρα που τελειώνεις. Ο λόγος που γεμίζεις κι αδειάζεις την ίδια στιγμή. Η αιτία που ζεις πάντα καλοκαίρι.
Τρέμω από καύλα, τρέμω από φόβο, τρέμω από έρωτα, τρέμω από αγωνία. Κλαίω από καύλα, κλαίω από φόβο, κλαίω από έρωτα, κλαίω από αγωνία. Γελάω από καύλα, γελάω από φόβο, γελάω από έρωτα, γελάω από αγωνία.
Εσύ, εμένα. Είδες; Αρχίζεις να ψηλώνεις. Σε λίγο θα φτάσεις το Εγώ μου. Ίσως να το ξεπεράσεις μια μέρα.
«Κάθε φορά που νομίζω πως σ'έχω στο χέρι βλέπω πόσο ο έρωτας είναι αχειροποίητος». Κι έπειτα εκνευρίζομαι, τρομάζω, απομακρύνομαι, τρελαίνομαι, χάνομαι, κλείνομαι. Και ΤΕΛΙΚΑ κάνω το μόνο που μου μένει να κάνω. Επιστρέφω στον πιο γλυκό φόβο. Στη πιο εσωτερική πρόκληση. Στην πιο προσωπική ταινία. Όπως κάθε τι, έτσι κι αυτή. Αρχή, μέση, τέλος.
Άγνοια. Αβεβαιότητα. Ματαιότητα. Συνειδητοποίηση. Πόθος. Επανάσταση. Ζωή. Παρεμβάλλονται εκείνες οι πουτάνες οι κυκλοθυμίες. Θα τις πολεμήσω και αυτές. Μόνη, γιατί την ίδια στιγμή μαζί σου θα ΖΩ. Άλλωστε τρεις δυναμικές και ευάλωτες ιθαγενείς μπορούν εύκολα να ξεσκίσουν κάποιες αδύναμες “άλλες”. Σωστά;
Σε φιλώ. Αναπνέω μέσα στο στόμα σου. Δαγκώνω τα χείλη σου απαλά και σε καληνυχτίζω.
*«Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.»
Υ.Γ: «Κι όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα. Χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που αφορά τους χαμηλούς. Και που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δεν με αφορά. ΜΚ»
Έπος.
ΑπάντησηΔιαγραφή