Τη μία ημέρα σ’ ενθουσιάζει. Την άλλη ανακαλύπτεις ότι δε θέλει τα ίδια πράγματα μ’ εσένα. Απογοήτευση. Ήρθε η ώρα της φαντασίας να πληρώσει τα σπασμένα. Θα κατασκευάσεις όλες τις στιγμές που δε ζήσατε μαζί. Θα φροντίσεις να έρχονται στο μυαλό σου κάθε ώρα, κάθε στιγμή, ανεξαρτήτως της αφορμής. Έτσι γεννιέται η εμμονή.
Θα μιλάς για εκείνον, εκείνην, όλες τις στιγμές που έχεις ζήσει ή θα ήθελες να ζήσεις δίπλα του ή δίπλα της. Οι οικείοι σου θα φοβούνται ότι έχεις εμμονή, αλλά εσύ θα το αρνηθείς. Θα το αρνηθείς ξανά και ξανά. Θα πνίξεις κόσμο μ’ αυτές, σαν να είσαι η υστερική θεία στο οικογενειακό τραπέζι, που μαρτυράει οικογενειακά μυστικά και φέρνει το χάος. Ναι, τα πράγματα θα είναι χάλια.
Θα γίνει ένα περίεργο επίκεντρο της σκέψης σου, που θα βγαίνει προς τα έξω. Όχι, δε θα είναι έρωτας. Θα είναι ένα creepy αίσθημα που δημιουργείται από το να υπάρχουν άρρωστες, συνεχείς ιδέες στο μυαλό σου. Καθετί που θα βλέπεις, καθετί που θ’ απολαμβάνεις θα είναι συνδεδεμένο με την εμμονή σου.
Θα ξυπνάς και θα κοιμάσαι με την ίδια σκέψη στο κεφάλι σου, επειδή το να σκεφτείς κάτι άλλο θα σου φαίνεται μια μακρινή ιδέα. Θα σου πούνε «Μην το σκέφτεσαι!». Μα η πιο άχρηστη προτροπή για έναν εμμονικό είναι αυτή – αν μπορούσα, δε θα το σκεφτόμουν.Θα περάσεις από πολλές φάσεις. Τη μία η εμμονή σου θα σε κάνει ευτυχισμένο, την άλλη θα σε στεναχωρεί.
Όταν θα τη συνειδητοποιήσεις, θα είναι η πέτρα που θα σε βαραίνει. Θα ξυπνήσεις μια ημέρα και θα αναφωνήσεις ότι δεν αντέχεις άλλο. Θ’ ακούς τότε τους άλλους καλύτερα. Θα πεις «Κι αν δεν σκέφτομαι αυτά, τότε τι θα σκέφτομαι;». Είναι η χαζή φάση που σκεφτόμαστε πού θα βρούμε καλύτερα, επειδή έχουμε συνηθίσει το κατεστημένο μιας ανθρώπινης σχέσης ή, στην περίπτωσή σου, μιας εμμονής. Μα πάντα θα υπάρχει κάτι καλύτερο, κάτι πιο ταιριαστό κι ανταποκρίσιμο σ’ εμάς.
Το ταξίδι σου δε θα περιοριστεί στο ν’ αντιμετωπιστεί η μία εμμονή. Θα ξεπηδήσουν κι άλλες.Θα ξεπηδήσουν και πιθανότητες ν’ αποκτήσεις εμμονή, με άλλους ανθρώπους, με άλλες καταστάσεις. Δε θα είναι κανένας στρωμμένος με ροδοπέταλα δρόμος. Θα ζήσεις πολύ καιρό ξυπνώντας δίπλα σ’ αυτό το mental issue. Θα προσπαθήσεις με κάθε τρόπο να το διώξεις – γιατί έχεις καταλάβει ότι δεν υπάρχει για καλό στη ζωή σου.
Υπάρχει μια παρηγοριά μέσα σ’ όλο αυτό. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν, για κάποιο λόγο, σ’ εσένα, ακόμα και τ’ αντικείμενα της εμμονής σου, και θα σε κάνουν να χαμογελάς. Το ότι θα πιέσεις τον εαυτό σου να τις ξεπεράσει για να δώσεις χώρο σ’ άλλους ανθρώπους, σ’ άλλες καταστάσεις, πιο πρόσφορες.Το ότι θα γνωρίσεις ανθρώπους που έχει ο καθένας τη δική του σαπίλα κι αυτό θα σε παρηγορήσει γιατί θα πιστοποιήσεις ότι κανένας δεν είναι τέλειος. Γιατί, όπως έλεγε ο Ντάγκλας Κούπλαντ στο Generation X, «μέχρι σήμερα, προτιμώ να κουβεντιάζω με ατελείς ανθρώπους – είναι πιο ολοκληρωμένοι».
Άλλωστε, αν δεν πιστέψεις ότι υπάρχει φως στο τούνελ, τότε έχεις πεθάνει πρόωρα.
«Can’t let your cold heart be free
When you act like you have an OCD»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου