Και ξαφνικά έρχεται εκείνη η στιγμή που νιώθεις πως βαρέθηκες τα πάντα. Τη δουλειά, τους φίλους -ακόμη περισσότερο τους δήθεν, τα παγωμένα χαμόγελα ευγένειας κάθε πρωί, τα κουστουμαρισμένα νέα των οκτώ, το "τι θα πει ο κόσμος", την υποκρισία, τη βαρβαρότητα, το ψέμα. Σιχάθηκες τα οικογενειακά τραπέζια με τις μικροπαρεξηγήσεις, την μαμά που γκρινιάζει για τον μπαμπά, τον μπαμπά που γκρινιάζει για την μαμά, τις επισκέψεις που βάζεις τα "καλά" σου και πάντα έχεις ψηλώσει και ομόρφυνες και σε φτύνουν μη σε ματιάσουν. Ψάχνεις το νόημα. Το νόημα του να ξυπνάς και να βλέπεις τη ζωή σου προσαρμοσμένη σε ένα τέλεια σχεδιασμένο αλγόριθμο που έχει πέσει σε λούπα. Ακόμα και το τι θα αισθανθείς έχει σοφά προκληθεί με συγκεκριμένο τρόπο. Συνήθισες τον πόνο και δεν σου κάνει αίσθηση πια.
-Πόσοι πέθαναν σήμερα;
- Εντάξει, χθες ήταν περισσότεροι.
Μεγαλώνεις και βλέπεις πως τα παιδικά, γεμάτα αφέλεια, σχέδια σου γκρεμίστηκαν, έχεις ήδη προλάβει να χάσεις ανθρώπους χωρίς να ήταν επιλογή σου και ξέρεις πως θα ξανασυμβεί. Και σου λείπουν. Σου λείπουν τα καλοκαίρια σας, η ξεγνοιασιά, ο χρόνος να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου. Νιώθεις ο κόσμος να σε προσπερνάει σαν σταματημένο και εσύ, απλώς, κοιτάς αμήχανα. Πρέπει να προσαρμοστείς στην νέα τάξη πραγμάτων. Κεφάλι κάτω, χρόνος μηδέν, φίλοι ελάχιστοι και απασχολημένοι, όνειρα σε αναμονή. Αν δυσκολεύεσαι να το χωνέψεις, είσαι ανώριμος, ανάξιος των περιστάσεων και άλλα παρόμοια με τα οποία ο εφευρετικός περίγυρος φροντίζει να σε στολίσει. Ψάχνεις το "άλλο σου μισό", αφού σε έπεισαν από μικρό πως είσαι ημιτελής. Στην εσωτερική και βιολογική ανάγκη σου για συντροφικότητα στηρίχθηκε μια παγκόσμιας εμβέλειας βιομηχανία που σε εκπαιδεύει πώς να γίνεις θελκτικός. Μόδα, κοιλιακοί, "η καλύτερη δίαιτα πριν τις διακοπές" και "τοπ 10 μεθόδοι για να τον κάνεις δικό σου". Τα σιχάθηκες όλα και στην τελική δε σε νοιάζει τίποτα απ' αυτά. Μεγάλωσες και κοιτάς λίγο παραπάνω την ουσία. Δε χρειάζεται να χτυπιέσαι τα Σάββατα στην παραλιακή για να νιώθεις ότι διασκεδάζεις, έχεις βρει πια κι άλλους τρόπους. Όμως φοβάσαι.
Φοβάσαι τη μοναξιά, το πώς η κοινωνία αλλάζει εσένα και όλους τους άλλους γύρω σου, το πώς συνήθισες την απώλεια μέχρι που έγινε συνήθεια, το πώς ανταλλάζεις την ευαισθησία σου με κυνισμό κάθε μέρα. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις τόσο έντονα πως προδόθηκες από την ίδια τη ζωή. Που δεν κατάλαβες πως, έτσι όπως την κατάντησαν, η ευτυχία δεν κρατάει περισσότερο από κάποιες στιγμές και η αγάπη είναι μακράν το πιο εγωιστικό συναίσθημα. Θες να ξεφύγεις, όμως ξέρεις πως όσο απέραντος και αν είναι ο κόσμος, όπου και αν πας θα σε βρουν. Είσαι αποξενωμένος αλλά ποτέ σε ηρεμία. Το μεγαλείο μιας εποχής που ζέχνει θάνατο. Κυριολεκτικό και μεταφορικό. Δεν τον θες, όμως, αυτόν τον κόσμο και δεν αργεί η ώρα που θα πάρεις ανάποδες, θα μηδενίσεις το κοντέρ και θα αρχίσεις απ' την αρχή. Κόντρα σε όσα σου ρημάζουν το είναι, σε καθετί που ακρωτηριάζει τον ψυχισμό σου, εσύ θα είσαι εκεί να ανατρέπεις το κατ' επίφαση μη αναστρέψιμο και να αρχίζεις και πάλι να ζεις. Θα βγεις απ' την αδράνεια που σε μουχλιάζει, θα σιχαθείς το φόβο σου, δε θα χεις πια τι να φοβηθείς. Και στο πλάι σου, να σαι βέβαιος, πως θα έχεις κάθε καταπιεσμένη ψυχή που έφτασε στον πάτο, τον έξυσε και τώρα θέλει να σηκωθεί. Και διάολε, θα τα καταφέρει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου