Κλειδωμένος απ' έξω | Μανώλης Τελώνης

Θέλω μια ταράτσα και ηλιοβασίλεμα. Όχι, μάλλον κάνε το λίγο πιο σκούρο. Πιο μοβ, ένα σύννεφο εκεί παρακαλώ. Σπάσε με μια στάλα κόκκινο το σημείο εκείνο. Κάνε την ατμόσφαιρα πιο υγρή. Αν μπορείς τώρα δώσε μου και άτομα που χαμογελάνε όταν με κοιτάνε, που έχουν ιδέες άλλα δεν τους πειράζει αν δε μιλάνε.

Αν δεν μπορείς άσε με μόνο μου. Δώσ' μου ένα ποτήρι κρασί και ένα τσιγάρο. Αν είναι το τελευταίο σου τότε κράτα το. Ύψωσε μου πολυκατοικίες. Θέλω να ακούσω το παιδί που μαθαίνει κιθάρα, να δω την κοπέλα να γδύνεται, να δω αυτόν που με κοιτάει και αναρωτιέται τι κοιτάω. Θέλω να δω το παιδί που πέταξε το βιβλίο των μαθηματικών στο πάτωμα και έπιασε να διαβάσει ένα άλλο κιτρινισμένο. Να δω έναν άντρα να ροχαλίζει και τη γυναίκα του να τον χαζεύει χαμογελώντας. Δώσε μου λόγους και ζωή.

Θέλω να χαζεύω. Θέλω να είμαι μόνος μου άλλα να μην είμαι. Όμως όλα αυτά είναι πολυτέλειες. Τα παραθυρόφυλλα των πολυκατοικιών και των ανθρώπων κατεβασμένα και εγώ ήδη εχω ζητήσει τόσες χάρες.

Ο καθένας έχει το δικό του παράδεισο κι αυτός είναι ο δικός μου. Θα σε άφηνα να μπεις αν δεν ήμουν κι εγω ο ίδιος κλειδωμένος απ’ έξω.