Ως την αιωνιότητα | Πάστα Φλώρα

Tα πανιασμένα πλέον τατουάζ μου εξιστορούν ιστορίες για αγρίους. Οι ρυτίδες μου τις ατασθαλίες μου και ο τσιγαρόβηχας το μεγάλο νταλκά μου.

Έχω άσπρες τρίχες της προσμονής και της ανοχής. Έχω κουρασμένο χαμόγελο, σαν τον κουρασμένο ήλιο τα απογεύματα.

Έχω σχισμές. Άλλες μου χαμογελάνε και άλλες με καταριούνται.

Και μετά έχω εσένα. Το ομορφότερο τραγούδι.

Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που ξεφύγαμε, πήραμε τα αμάξι, το καλάθι με τι φράουλες και τις μπύρες και φύγαμε για την όαση.

Άσπρο δέρμα, φακίδες, ζεστό χαμόγελο και χρυσαφένια μαλλιά να ανεμίζουν.

Παιχνιδιάρικα μάτια, μαλλιά μεταξένια και χείλη κερασένια.

Εσύ και εγώ. Το πεντάγραμμο εσύ κι νότες εγώ.

Για σκέψου αγάπη μου. Είχαμε φτιάξει το αιώνιο τραγούδι. Έτσι έλεγες.

Χαζεύω παλιές φωτογραφίες μας. Το πόσο νέοι και ξέγνοιαστοι ήμασταν. Η ζωή ήταν γιορτή για χαμάληδες και εμείς, οι οικοδεσπότες της.

Με κοιτάζω στον καθρέφτη, η όψη μου γκριζάρει. Κάνω πως τον ξεσκονίζω, μα εκείνη ακόμα εκεί.

Μουντή.

Ψάχνω για τις φακίδες και τις μεγάλες βλεφαρίδες, πουθενά όμως

Όνειρο θα ήταν. Το μόνο που βλέπω είναι νυχτερινό βουητό. Από αυτά που κραυγάζουν βουβά, που εξιστορούν ιστορίες κ’ ιστορίες που πάντοτε όμως θα ξεχνάς.

Βγάζω το κρασί από το ψυγείο και σιγοτραγουδώ αναμνήσεις, αγγίγματα, έρωτα και φόβους. Στάσου… είναι το τραγούδι μας.

{Είμαι κουρασμένη. Δεν θα μιλήσω. Τα λουλούδια στο στόμα δεν με αφήνουν….

Έλα… έχω κάνει καφέ. Δεν θα νυχτώσει σήμερα. Σε τραγούδησα γιασεμί μου.

Ως την αιωνιότητα.}

πηγή: Πάστα Φλώρα