Σήμερα θα μιλήσουμε για τον πρώτο μας καβγά. Αν μπορεί κάποιος να το χαρακτηρίσει ως καβγά. Συνήθως μόνες τους μιλάνε, μόνες τους τα ακούνε. Όχι, πως τάχα δεν με αφορούν τα ζητήματα, τα οποία αναλύουν, ή πως τάχα έχουν άδικο σε όσα μου προσάπτουν, απλά είναι που τα ξέρω πριν καν ανοίξουν το στόμα τους ή που μεγαλοποιούν καταστάσεις. Είναι πολύ περισσότερο, ότι κάποιες φορές πιάνονται από αφορμές για να βρουν θέμα συζήτησης. Δε ξέρω αν είναι έτσι πλασμένη η φύση της γυναίκας, όπως τάχα λέει ο κολλητός Κ, ή αν εγώ πέφτω πάντα στις προβληματικές, ή αν έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις τέλος πάντων, αλλά αυτή η κατάσταση ξέρω πως ούτε οδηγεί κάπου, ούτε κάνει χαρούμενο κάποιον από τους δύο. Θαρρείς πως μεγάλωσα αρκετά, πως πια δεν αντέχω να ακούω άλλα "Γιατί σε παίρνει τηλέφωνο η τάδε και η δείνα", πως αν μη τι άλλο όταν είσαι ενήλικας και έχεις ξεκαθαρίσει δύο - τρία λόγια - "Θέλω μόνο εσένα" - αυτόματα κάνεις ξεκάθαρο το τι θες και το τι εννοείς και βαριέμαι να εξηγώ. Δεν είναι και του στυλ μου άλλωστε. Να κάτσω να πω τι; Ότι η τάδε και η δείνα είναι δύο βλαμμένες από τη δουλειά, οι οποίες μου την πέφτουν; Ε, όχι. Μεταξύ μας το θεωρώ και λίγο ανούσιο, να δίνω εξηγήσεις για το τι θέλει ο καθένας. Δίνω εξηγήσεις για το τι θέλω εγώ. Και τέλος. Αν κάτσεις να ασχοληθείς με το τι θέλουν όλοι αυτοί που είναι έξω από τη σχέση, πάει την έχασες την μπάλα, έχασες και τη ζωή. Αν κάτσεις να αναλογιστείς πόσες διαφορετικές απόψεις υπάρχουν για όλα εκείνα που κάνεις, αφενός δε θα βγάλεις άκρη, αφετέρου διακατέχεται από μία ματαιότητα. Είσαι αυτός που είσαι. Θες αυτό που θες. Και το κάνεις. Τόσο απλά και τόσο όμορφα.
Και μεγάλωσα. Αλήθεια μεγάλωσα. Και κουράστηκα. Και πια δε ξέρω πόσες ερωτήσεις αντέχω ακόμα. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, τόσο μικραίνει η υπομονή του. Αυτά τα δύο σε μια διαρκή αλληλεξάρτηση. Ποσά αντιστρόφως ανάλογα. Ποσά υπομονής που δαπανήθηκαν χωρίς λόγο και αιτία. Ποσά υπομονής που ξέμειναν μετέωρα σε προηγούμενες σχέσεις και ανώφελους έρωτες. Ποσά υπομονής που πια δεν έχω. Ποσά υπομονής που δεν αξίζει να έχεις. Γιατί όταν έχεις ξεκαθαρίσει αυτά τα δύο λόγια - Σε θέλω - όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά. Γιατί αυτές οι δύο λέξεις είναι πιο δυνατές από κάθε σου αμφισβήτηση. Γιατί μου γαμάς το κεφάλι με τις ερωτήσεις σου. Δε με αφήνεις να το ζήσω. Με περιορίζεις. Γιατί πολύ περισσότερο, δε μας αφήνεις να το ζήσουμε. Και χάνεσαι. Χάνεσαι μέσα στις λέξεις και στις σκέψεις σου. Και έτσι χάνεται και η μαγεία. Ζήστο γαμώτο σου, ζήστο.
Θυμάμαι μια συνέντευξη που είχα κάνει πριν καιρό. Ήταν συνέντευξη για κάποιο βιβλίο. Και τότε ρώτησα την αγαπημένη μου ερώτηση. "Πιστεύετε ότι μας στοιχειώνουν φαντάσματα του παρελθόντος;". Η συγγραφέας απάντησε με αρκετή άνεση. Όμως εγώ συνέχισα να παραμένω προσηλωμένος στη σκέψη μου. Πόσα κόμπλεξ μας δημιούργησαν αυτές οι περασμένες σχέσεις; Πόσα μπαλώματα να αντέξουμε;
Κάθε γυναίκα μοναδική. Ιστορίες για να 'χεις να διηγείσαι. Γυναίκες και γυναίκες. Ιστορίες και ιστορίες. Καθεμιά διαφορετική. Καθεμιά μία μοναδική περίπτωση, μία ιστορία. Και καθεμιά να σου αφήνει και από κάτι. Εμπειρίες ζωής - που θα έλεγε και ο Χ. απαντώντας με σύνεση, ξώγαμα - που θα απαντούσε ο Αντρέας, κόμπλεξ και ανασφάλειες - που θα απαντούσε με σαφήνεια ο Κ. Για καθέναν από εμάς κι ένα βίωμα, για καθέναν από μας και μια ανάμνηση. Τι να σας πω; Για εμένα οι γυναίκες ήταν πάντοτε εκείνα τα πλάσματα που δε προσπάθησα ποτέ να καταλάβω. Έχουν ένα γαμημένο χάος στο κεφάλι τους. Ένα χάος που πάντοτε γούσταρα. Μια ζωή να τις θαυμάζω. Μια ζωή να τις αγαπάω. Αλλά να ξέρω τη ματαιότητα του να τις καταλάβω. Είναι τόσο διαολεμένα περίπλοκα πλάσματα. Ποτέ δε μπορείς να καταλάβεις τη λογική τους. Μπορείς απλά να τη θαυμάσεις. Μπορείς απλά να εξερευνήσεις κομμάτια τους. Ποτέ να τις καταλάβεις εντελώς, ποτέ να τις μάθεις. Κι αυτό είναι και το γαμάτο. Τι τα θες; Τα 'χει πει ο παλιόφιλος ο Όσκαρ, σε κάποια Ιρλανδέζικη pub συνοδεία ενός ακριβού ουίσκι: "Women are made to be loved, not to be understood.".
Γι αυτό σου λέω μωρό μου. Σταμάτα να μου το γαμάς. Δε πρόκειται να μαντεύω τι έχεις, γιατί δεν υπάρχει λόγος να το έχεις. Σε θέλω και με θες. Και δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο από αυτό. Σταμάτα, λοιπόν, να τρώγεσαι με τα ρούχα σου. Κλείσε το φως και έλα στο κρεβάτι να σου κάνω μια αγκαλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου