Λέει ο εξόριστος:
Αγγίξτε τα είδωλα σας , ξαποστάστε στην σκιά της επαφής. Η συνύπαρξη αγγίξει τα εσωτερικά μου όρια και εγώ γεννήθηκα εξόριστος. Και ας είναι οι ρίζες μου σκληρές και ας χαράζουν τις πέτρες. Υπάρχουν ποτάμια που ποτέ δεν θα δροσίσουν μια πονεμένη σάρκα. Τα αγκάθια μόνο θα καούν στην πυρά. Η ψυχή πάντα θα γλυτώνει, μετά. Ξεγυμνώνομαι μπροστά σας και αν το επιθυμούν οι κύριοι χαμογελώ. Περίγελος για την ψυχική σας ευημερία. Σταυρώστε την μοναξιά μου όλοι εσείς οι θαμώνες αυτής της βρώμικης πόλης. Λιθοβολήστε άφοβα. Σεβαστείτε μόνο τα μάτια. Και αν μπορείτε φεύγοντας , παρακαλώ, ένα κομμάτι ψωμί. Κανείς δεν άκουσε αυτό το μονόλογο. Ο εξόριστος , όπως έγραφε η ταμπέλα, ήταν άλλο ένα έκθεμα σε ένα γυάλινο κλουβί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου