Απόψε πήρα στην αγκαλιά μου τα παιδικά μου χρόνια ,
έκανα σάλτο στα ανικανοποίητα μονοπάτια των μάταιων οδυρμών μου,
αγάπησα τους γεννήτορες μου για μια στιγμή,
και το αλκοόλ με καλοδέχτηκε στα κατώφλια του.
Έρημος, αόρατος και σκοτεινός, περπάτησα στα γιορτάσια των ανθρώπων,
ξάπλωσα στην υποκρισία και την μασκαρεμένη συμπόνια που φέρνει η κοινωνία της «γιορτής»,
και χάθηκα σε μάτια τρομαγμένα,
και χαμόγελα που βγήκαν με το ζόρι.
Ξεγάντζωσα και κάτι αγάπες,
σωστές απάτες,
τις έστειλα βαρκάδα,
με τρύπια βάρκα ,
σε λίμνη χωρίς πάτο,
έτσι να μάθουν πως είναι να πετάς ,
καθώς πνίγεσαι σε χαρμάνια στεναγμών.
Και εκείνα τα φιλιά που με κοίταξαν,
τα μάτια που με περπάτησαν,
τ'άφησα στις χαραμάδες τους,
στα κουρασμένα παραθύρια τους,
στα χειμωνιάτικα τα τζάμια τους,
π'απάνω ζωγραφίζουν τα όνειρα τα γελαστά,
εκεί να κατοικούν και να γεράσουν.
Κι ύστερα έτρεξα για να γυρέψω εμένα,
κάποια χαμόγελα κρυμμένα
και κάποια δάκρυα εκεί θαμμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου