''Κρετίνε'' - Νικολένα Καλαϊτζάκη

Σε χέρια βαμμένα

που θα σκορπίζουν κομφετί

σαν γυρνάς,

με ψεύτικα γέλια,

κέρινα πόδια ανοιγμένα,

προβολείς που τρίζουν

θα σκέφτεσαι εμένα·

Την αλήθεια μου

Πού να την βρεις εκεί, μέσα στην άδεια καρδιά σου

Ναι.

Δεν είν’ καιρός για ρομάντζα αγαπητέ μου, κρετίνε

Μα σίγουρα δεν θα’ μαι εγώ αυτή που στο τέλος θα κλάψει.

Αντίο·

-----

Έχω επάνω μου πέντε φωνές, φτηνά καρέ τυπογραφείου. Ένα στο στήθος με τρυπάει σαν γάζα με σφίγγει, η γέννα, μήτρα, σπορά. Λίγα βήματα και σε φτάνω. Μα όταν σε δω θα έχεις γίνει σάρκα ξένη, αέρας, δεν θα σε θέλω το ξέρω. Έχω μια τρέλα στο μάτι εγώ. Σταμπαρισμένη.