Only when you're gone -της Μπαντιέρα Ροσσα

Αυτό το σπίτι μυρίζει εγκατάλειψη. Θυμό που μετατράπηκε σε θλίψη. Όχι, τις δύσκολες ώρες τις νύχτας δεν σκέφτομαι τους αγωνιστές συντρόφους στα κελιά που καγχάζουν για Ελευθερία και νιώθουν να πνίγονται , ούτε τις πόρνες που περιμένουν βαμμένες μοναξιά στα πεζοδρόμια της Συγγρού. Ούτε τους άστεγους που το χειμώνα κοιμούνται σε sleeping bag κρατώντας έναν κεσέ από γιαούρτι, σχεδόν ημιλιπόθυμοι μέσα στον ύπνο τους, για να ρίξουν όσοι θέλουν ένα κέρμα. Οι αληθινά φραγκάτοι δεν ρίχνουν ποτέ , θα σου πω εγώ που τους είδα. Τους είδα να περνάνε με κοστούμια δίπλα σε ανθρώπους που κρύωναν και δεν έβαλαν ούτε το χέρι στην τσέπη. Και εσύ μου μιλάς για ανθρωπιά. Έπειτα οι πρόσφυγες.Παιδιά και όνειρα που πνιγήκαν με τα αρκουδάκια τους. Σου φαίνομαι ευαίσθητη ε καριόλη; Μου είναι εύκολο να κάνω μία χειρονομία και να σου πω με όλη την οργή μου άντε γαμήσου.

  Το βράδυ, σχεδόν κάθε βράδυ σκέφτομαι και ξεφυσάω. Σχεδόν μηχανικά. Σχεδόν σαν να ξέρω πως ο πόνος σε αυτόν τον κόσμο δεν θα τελειώσει ποτέ. Παίξαμε και χάσαμε λέω. Κοιτάζω την ντουλάπα που έχει μείνει ανοιχτή. Το υπόλοιπο σπίτι ακατάστατο. Σκεπάσματα ανακατεμένα με εσάνς εφιάλτη και αυπνίας. Βιβλία στίβα στο τραπεζάκι του σαλονιού. Δίπλα μου ο καπνός , πιστός σύντροφος και συνοδοιπόρος. Το ραδιόφωνο παίζει Madrugada. 

Όλο αυτό δεν είναι λύπη. Είναι κόπωση.Και δεν θα το καταλάβεις. Έμεινες να με διαβάζεις με οδηγό τον Φρόυντ και τον Λακάν και ξέχασες να ακούσεις τις φωνές μου. Αυτές που πηγάζουν από εκείνη την διττότητα που ήθελες κάποτε να λατρέψεις σαν Θεό σου. Την μία που που προσπαθεί να δεχτεί τον ρεαλισμό και την άλλη την ιδεαλίστρια που πιστεύει στην φωτιά της δικαιοσύνης και της καλοσύνης. Μια ιδιότητα αδήλωτη ήμουν , ένα ψυχικό χάος και ένα πνεύμα χαμένο. Και εσύ αν και το κατάλαβες δείλιασες. "Δεν θέλω συναισθηματικό δέσιμο" είπες και χάθηκες μέσα στην νύχτα. Όπως φεύγουν οι μοιραίοι ποιητές που το μόνο που μάθανε είναι να γαμάνε.Ίσως να γαμάνε περισσότερο και καλύτερα απ'ότι γράφουν τουλάχιστον. Και κάτι μου έλεγε μέσα μου πως δεν θα σε ξαναδώ. Γι'αυτό σου έλεγα "φοβάμαι".

Τουλάχιστον ήσουν ειλικρινής μωρέ. Να ζητάς όχι χάδια και αγκαλιές και αγγίγματα αλλά χαστούκια και σημάδια.Στυγνές εκτελέσεις. Μελανιές στον λαιμό σου και αίμα να τρέχει από γρατζουνιές στην πλάτη σου. Αίμα λέω.Κόκκινο βαθύ το χρώμα. "Το κόκκινο δεν έχει να κάνει μόνο με το πάθος αλλά και με την βία" είπες. Βία συναινετική ήθελες.Και εγώ, δεν λέω. Αλλά  είναι που οι σχέσεις έχουν να κάνουν με την εξουσία και εγώ δεν θα άντεχα να είμαι θύμα. 

Περνάω συχνά από εκείνον τον τοίχο που έχεις ζωγραφίσει τον Μαρξ. Το Flashback μου περιλαμβάνει λέξεις , δεν μπορεί ο νους να αρθρώσει φράσεις πια. Βία, κτηνώδεις,έρωτας,κόκκινο.

Συγνώμη,νομίζω ένιωσα .