Τέσσερις ελληνικοί διπλοί αργότερα. Δύο τασάκια γεμάτα γόπες. Νιώθω τύμπανα να κοπανάνε στο κεφάλι μου σα τις σάλπιγγες πολέμου. Οι ερπίστριες πλησιάζουν. Ο κρότος γίνεται κραυγή και η κραυγή χάνεται μέσα στο χρόνο. Χάνεται μες το δωμάτιο, μέσα στους τοίχους. Στο πάτωμα κείτονται τα πράγματα που μόλις έριξα. Μία οθόνη, ένα πληκτρολόγιο, το κινητό και άλλα τόσα που έσπασαν κοιτάζοντας σε να μένεις. Δεν ήξερα; Όχι, όχι. Δε μπορώ να επικαλεστώ ηλίθιες δικαιολογίες που θα έκαναν ακόμα και άμαθη μαθήτρια να δείχνει πιο ψαγμένη μπροστά μου. Γούσταρα; Το δίχως άλλο. Ξέρεις κάποτε σου 'χα πει πως "η λογική σταματά εκεί που επέρχεται η στύση". Γι' αυτή τη γαμημένη στύση, όλα γι' αυτήν τα έκανα. Για τη στύση που μου έδινε το γαμημένο σου χαμόγελο. Δε θα έβρισκα άλλη; Το μόνο σίγουρο πως και σε αυτή την ερώτηση θα με φτύσω στον καθρέφτη. Ήμουν πολύ ρομαντικός; Γάμησε με, με τις ερωτήσεις σου. Σου λέω το κεφάλι μου βουίζει. Δε γουστάρω να μιλήσω άλλο για έρωτα, δε γουστάρω να μιλήσω άλλο για εκείνη.
Δε ξέρω τι σκατά να κάνω για να βγάλω από μέσα μου τούτη την αηδία. Την ιδέα πως τάχα με γούσταρες, γι' αυτό που είμαι, ενώ εσύ καυχιόσουν στις φίλες σου για έναν ακόμα ωραίο γκόμενο. Στη σκέψη πως ήσουν σαν τις άλλες πετάω την κούπα με τον καφέ με φόρα στο πάτωμα και την κοιτάζω περιχαρής να σπάει. Κοιτάζω τα κομμάτια της να πέφτουν ένα-ένα σε όλες τις γωνίες του σπιτιού και ύστερα τα θαυμάζω γεμάτος ικανοποίηση. Θαυμάζω ακόμα και το κατακάθι του καφέ που δε καταφέρνει να διαλυθεί παρά την ένταση της πτώσης. Θαυμάζω ακόμα τον κυνισμό σου, τη ματαιοδοξία σου. Το δήθεν και τάχα θράσος όταν κάνεις λόγο για τη ματαιοδοξία των άλλων. Τη γλαφυρότητα με την οποία έκραζες κυράτσες που βάζουν πάνω από όλα τα φράγκα. Ξέρω. Δε το έκανες από επιλογή. Το έκανες από συνήθεια. Το έκανες γιατί πίστεψες πως είμαι σαν τους άλλους. Το 'χες πει αρκετές φορές. "Τα έχω ακούσει τόσες και τόσες φορές". Κρίμα που δεν έδωσα ποτέ σημασία στα λόγια σου. Έχεις δίκιο. Ποτέ δεν ήμουν καλός ακροατής. Ποτέ δε γούσταρα να σε απομυθοποιήσω έτσι. Ίσως ακόμα να δυσκολεύομαι να το κάνω. Είναι, όμως που η αλήθεια ξεκινάει εκεί που τελειώνει το comfort zone μας. Είναι εκεί που εστιάζουν οι διαφορές μας. Εγώ κοριτσάκι μου, ήμουν αληθινός. Εσύ ήσουν μια "ίδια" που γύρευε λίγη ακόμα επιβεβαίωση. Γι' αυτό δε θα σε πιέσω να φύγεις. Μείνε να στολίζεις σα λαμπατέρ το χώρο. Μείνε να πουλάς έρωτα γυρεύοντας για λίγη επιβεβαίωση. Όμως να ξέρεις τίποτα δε θα ναι ίδιο. Τώρα που πια σε έμαθα. Και με πληγώνει. Με πληγώνει η κάθε μέρα που σε κοιτάζω. Η κάθε στάλα σπέρματος που δαπάνησα στο βρώμικο κορμί σου, στην ανούσια σάρκα σου που δήθεν και τάχα περιέβαλες με εγκέφαλο. Αν γούσταρα; Ακόμα γουστάρω. Γουστάρω να χύνω πάνω σου. Γουστάρω να σε τελειώνω. Όμως καλό θα ήταν να μη χρησιμοποιήσεις ξανά εκείνη τη φράση του Γκάμπριελ, γιατί από έρωτα δε γαμήθηκες. Τα ρέστα σου είναι στο κομοδίνο. Μαζί με τα βιβλία που ποτέ σου δε διάβασες. Δε θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, γιατί το ψέμα σου έχει γίνει ζωή. Έχει πάρει σάρκα και σε έχει φάει. Όμως, ίσως ποτέ, αν θελήσεις, να καταλάβεις. Όχι, ότι πια έχει σημασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου