Kαρτέρι - του Αλέξανδρου Νασόπουλου

Εχω στο ψυγείο ένα χαμόγελο
που περιμένει να χαριστεί,
και στο τραπέζι ένα ζευγάρι μάτια
που περιμένουν ν'αγκιστρωθούν,
έκρυψα και την μύτη μου
σ'εκείνα τα κρεμασμένα ρούχα ,
έτσι να μπλέκομαι σε θύμισες μυρωδάτες.


Άφησα και τις πόρτες κλειστές,
ν'ασφυκτιά αγάπη το δωμάτιο,
με πίεση τα τζάμια να βροντούν,
που σαν τ'ανοίξεις,
της γειτονιάς την πίκρα να σκεπάσει.


Κι έμεινα σιωπηρός, καρτέρι να σου κάνω,
φλερτάροντας τ'ασάλευτο τ'αγάλματος,
τρέφοντας την προσπάθεια ,

μονάχα με μια μνήμη:


το πρόσωπο το γαλανό,
σαν τ'ουρανού τα χάη,
λαμπάδα και ζωγράφος της ψυχής μου,
σε πέλαγα ανονείρευτα με πάει.