Συναντήσαμε τον Γιώργο Περισανίδη, συγγραφέα του βιβλίου "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα", το οποίο πραγματεύεται ένα θέμα πιο επίκαιρο από ποτέ και του ζητήσαμε να απαντήσει σε ερωτήσεις που λίγο-πολύ όλοι μας έχουμε κάνει στους εαυτούς μας.
Καλησπέρα σας,
Έχουν περάσει μέρες από τις Όψεις του Φανταστικού 2016, των Εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές, που σας ακούσαμε να μιλάτε για το βιβλίο σας «Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα», κι ακόμα σκεφτόμαστε τα όσα ακούσαμε. Θα θέλαμε, λοιπόν, να μοιραστείτε κάποια από αυτά και με τους αναγνώστες μας.
1. Σας γνωρίσαμε μέσα από το βιβλίο «Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα», το οποίο είναι και το πρώτο σας μυθιστόρημα. Σωστά; Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Όσο πιο πολύ ασχολούμουν με το διαδίκτυο τόσο λιγότερο διάβαζα! Η σκέψη αυτή μου γέννησε τον εξής προβληματισμό.
Περνάω την ημέρα μου έχοντας ταυτόχρονα ανοιχτό το facebook, “τσατάροντας” στο messenger, ακούγοντας μουσική στο youtube, ενώ μιλώ στο κινητό μου, με ανοιχτή ίσως και την τηλεόραση και κάνοντας διάλογο με κάποιον που μπορεί να είναι σπίτι.
Πέρναγα την ημέρα μου, δηλαδή, λειτουργώντας στο multi-tasking (ταυτόχρονη εκτέλεση πολλών ενεργειών) και όσο μεγαλύτερη γινόταν η επαφή μου με την τεχνολογία τόσο μεγαλύτερος και ο εθισμός μου στο multi-tasking!
Το βιβλίο, όμως, είναι μια διαδικασία που “απαιτεί” single-tasking (όταν μόνο ένα πρόγραμμα μπορεί να εκτελείται μία χρονική στιγμή).
Όμως ερεθίζοντας τον εγκέφαλο να λειτουργεί σε διαδικασία multi-tasking, είναι δύσκολο μετά να συγκεντρωθεί στο single-tasking.
Οι διαδικασίες που απαιτούν single-tasking θα ξεπεραστούν σταδιακά από τα νέα δεδομένα της εποχής!
Μπορεί όμως ένα μυθιστόρημα να είναι multi-tasking;
Η σκέψη αυτή “γέννησε” το πρώτο μου μυθιστόρημα την “ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα”
2. Το βιβλίο σας πραγματεύεται τον έρωτα στα χρόνια του facebook. Τι πιστεύετε ότι έχει αλλάξει τώρα που τα social media έχουν εισβάλει στη ζωή μας; Πώς αυτό έχει επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο ερωτευόμαστε;
Ο άνθρωπος καμιά στιγμή της ιστορικής εξέλιξής του δεν ερωτευόταν με τον ίδιο τρόπο. Σήμερα ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σχετικά με τον ρυθμό με τον οποίο κυλούσε παλιότερα. Εξαιτίας των τεχνολογικών καινοτομιών που γεννήθηκαν στα τέλη του 20ου αιώνα, και κυρίως χάρη στο ίντερνετ, αποκτήσαμε πρόσβαση σε πληροφορίες και εφαρμογές γρήγορα, πληρώνοντας ταυτόχρονα το κόστος της επιτάχυνσης όλων των διαδικασιών.
Μια επιτάχυνση που σκεπάζει με λήθη τα πάντα.
Χάθηκε η βραδύτητα! Χάθηκε ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης! Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε!
Συλλέγουμε εμπειρίες, μνήμες, τους ανθρώπους τους ταξινομούμε σε κάποιο ψηφιακό άλμπουμ, κάνουμε κάποιο σχόλιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μετά τα προσπερνά η ζωή μας, που τρέχει με αυτόν τον ιλιγγιώδη ρυθμό...
Δεν νομίζω πως σήμερα είμαστε λιγότερο ρομαντικοί απ’ ότι πριν πενήντα χρόνια! Όχι!
...”Και στην εποχή μας ο έρωτας ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑ. Μ’ άλλα λόγια: Ο έρωτας αρχίζει από τη στιγμή που μια γυναίκα εγγράφεται με μια από τις κουβέντες της στην ποιητική μας μνήμη...”
Απλά ζούμε αυτά που κάποιος παλιότερα απορροφούσε σε μια δεκαετία, μέσα σε έναν μήνα!
Έχει χαθεί η πεποίθηση του αιώνιου έρωτα, επειδή η αιωνιότητα εμπεριέχει άπειρα δεδομένα... Τόσα δεδομένα, που η ζωή ενός ανθρώπου μοιάζει ασήμαντη... Πιο σωστά... Μετά βίας γίνεται διακριτή!
Η άλλη άκρη λοιπόν από το κουβάρι του Έρωτα στα χρόνια της χολέρας είναι η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα και είναι μια διαδρομή από τον αιώνιο έρωτα στον στιγμιαίο... Μια διαδρομή όμως όπου πάντα θα αναζητάμε την εγγραφή του έρωτα στην ποιητική μας μνήμη...
3. Πιστεύετε ότι μπορεί εν τέλει να ευδοκιμήσει μία σχέση, η οποία έχει ως σημείο αφετηρίας την διαδικτυακή επικοινωνία;
Σήμερα όλοι έχουμε και μια ψηφιακή εκδοχή. Αυτό δημιουργεί μια σύγχυση, γιατί δεν είμαστε ταυτόσημοι με την ψηφιακή εκδοχή μας, οπότε όταν στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης συναντιούνται 2 άνθρωποι, ουσιαστικά διασταυρώνονται 2 ψηφιακές εκδοχές και 2 άτομα με αποτέλεσμα μια πρωτόγνωρη ερωτική σύγχυση... Μπορεί να ερωτευθώ την ψηφιακή εκδοχή κάποιου, αλλά να μην μου κάνει στον πραγματικό κόσμο ή και το αντίστροφο...δηλαδή ζούμε στην ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα...
4. Θυμάμαι μιλήσατε για τη συμβατότητα των προφίλ μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τους πραγματικούς μας εαυτούς. Πόσο δύσκολο πιστεύετε πως είναι να εξωτερικεύουμε τον πραγματικό μας εαυτό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλοι έχουν την τάση να προβάλλουν μια καλύτερη και πιο ποιοτική τους πλευρά.
Γι’ αυτό και η “γνώση” έχει αποκτήσει και πάλι “βαρύτητα” στο χρηματιστήριο των αξιών και όλο και περισσότερα προφίλ κάνουν προσπάθειες να προβάλλουν μια πλευρά που δεν έχουν και ούτε και θέλησαν ποτέ πραγματικά να αποκτήσουν.
Το παράδοξο της εποχής των Social Media.
Ευτυχώς από την “άβολη” αυτή θέση μας έβγαλαν κάποιες πολύ δημοφιλείς σελίδες, που καθημερινά “ανεβάζουν” φωτογραφίες με ρήσεις διασήμων και οι οποίες πάντα γίνονται viral με πολλά like και share.
Έτσι σήμερα όλοι μπορούν να χρησιμοποιούν λόγια του Νίτσε ή του Κούντερα και ας μην έχουν διαβάσει κάποιοι από αυτούς ποτέ ούτε ένα βιβλίο τους!
5. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω από καρδιάς που μοιραστήκατε όλα αυτά μαζί μας, καθότι θεωρώ ότι πολλοί άνθρωποι σήμερα έχουν τις ίδιες σκέψεις και θα συναντήσουν τον εαυτό τους μέσα στις λέξεις σας. Τέλος, θα ήθελα να σας ρωτήσω εάν υπάρχουν κάποια σχέδια για το μέλλον.
Έχω σχεδόν ολοκληρώσει το δεύτερο μυθιστόρημά μου. Βασίζεται πάλι στη λογική του multitasking, εμπλουτισμένο με μετανεωτερικές αφηγηματικές τεχνικές, περισσότερα όμως στο μέλλον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου