Συγγρού -του Νίκου Ζιάκα

Αν ρωτήσεις τους τζογαδόρους 

θα σου πουν πως το αγαπημένο παιχνίδι τους 

είναι τα ζάρια 

κι αυτό γιατί ο ήχος τους

θυμίζει κόκκαλα που σπάνε, αγάπη

κανείς δε γελά, 

καμιά φορά καταλήγουμε 

υπόγειες διαβάσεις

οι άνθρωποι πια σε διασχίζουν

μόνο για κάπου αλλού αδιάφορα

και περνάνε τα αμάξια απο πάνω

ακούς τα δυστυχήματα

τα φρένα που σπάνε 

όλα ένα σπάσιμο

και τους αδέσποτους σκύλους που σπάνε τη μέση τους

και πώς αλυχτάει η σκέψη τους

οι τζογαδόροι που τρέχουν πιωμένοι πάνω σε τοίχο

φωνάζουν "τα ρέστα" μου

με διακόσια χιλιόμετρα

και σπάνε τον σβέρκο τους

οι ατάκες απο ταινίες δεν μας σώζουν πια

και δεν έχουμε όπλο

ουτε κορίτσι

και, αλήθεια 

αναρωτήθηκες

ποτέ πώς ακούγεται η ζώνη στο δερμα σου

ή πώς είσαι τώρα ;

Τα χνώτα σου είναι ναρκωμένα απογεύματα

το κεφάλι σου ένας Κύβος του Ρούμπικ υπο διάλυση

μια πολύχρωμη ασυναρτησία

οι συγγραφείς κόβουν τις γλώσσες τους 

οι ζωγράφοι τ αυτιά τους

κι ο Απρίλης γίνεται σκέτη δοκιμασία

οι μαθητές που κοιτάζουν έξω 

την ώρα του μαθήματος

βλέπουν στον ουρανό 

μια συννεφένια αγχόνη

και οι μεταμνημόσυνες εξεγέρσεις μας

κι οι τράπεζες

και τα δελτία 

κι οι πνιγμένοι

κι οι καταδικαστικές αποφάσεις

απο γελοία δικαστήρια

και αυτό το μεθύσι 

κι αυτό το βράδυ

και το λίγο απο το λιγότερο που θα μπορούσες να ήσουν αλλά...

ο χρόνος

δέκα και σαράντα τρία 

άγνωστου έτους

κάπου

 περπατώντας στη Συγγρού!