"Τέλος εποχής" - Έβα Γκρην

Σήμερα θα βγάλω λίγη χολή για τις Κασσάνδρες, για όλους εκείνους που τα ξέρουν όλα, που από τον εξώστη της αποτυχίας τους κρίνουν όλους εμάς που τρώμε τα μούτρα μας προχωρώντας στη σκηνή, που κρίνουν όλους εμάς που ενθουσιαζόμαστε, όλους εμάς που ζούμε, όλους εμάς που δε μπορούμε στιγμή χωρίς τα φλας. Μάλιστα, πολλές φορές μας λένε και αναίσθητους. Πως δήθεν και τάχα επειδή δε μας τρομάζει η πτώση, πως απλά δε πονάμε, πως δεν υποφέρουμε, πως δήθεν και τάχα εμείς είμαστε πιο χοντρόπετσοι, πιο κυνικοί μαθές.

Ζύμωνα το ερώτημα μέρες και μέρες στο μυαλό μου, αγαπημένε Κ. Είχα αρχίσει να το πιστεύω. Είχα αρχίσει να πιστεύω όλα εκείνα για τα οποία ποτέ με κατηγόρησες. Εμένα και τους άλλους. Εμένα και τη γαμημένη ευτυχία μου, την γαμημένη ευτυχία που επιτέλους έζησα μετά από καιρό, την ευτυχία που σαν γαμημένος παλιόφιλος θα έπρεπε να μοιράζεσαι μαζί μου συνοδεία μπύρας. Ξέρεις, δε σε παρεξηγώ, αγαπημένε Κ. Η κρίση μας φτάνει ως εκεί που τελειώνει η μικροαστική μας αντίληψη. Και ξέρεις μέρες τώρα παλεύω να σε δικαιολογήσω, πότε σε μένα και πότε στους άλλους. Μέρες και μέρες παλεύω να σε ξελασπώνω, να είμαι εκεί για σένα, να σου ανεβάζω την αυτοπεποίθηση για να είσαι καλά αγαπημένε μου Κ. Γιατί για εμένα είσαι φίλος. Είσαι κάτι παραπάνω από φίλος, είσαι αδερφός, αγαπημένε Κ. Όμως, θαρρώ πως και τα αδέρφια κάποτες κουράζονται και αλληλοσκοτώνονται. Ένας Κάιν, ένας Άβελ. Κι εσύ με σκότωσες αγαπημένε μου Κ. 

Όχι, όχι. Μήτε εκείνη η τρελή παρόρμηση, μήτε κανένας άλλος. Ακόμα κι αν εκείνη επιχείρησε να με χρησιμοποιήσει όπως λες, εσύ είσαι αυτός που με σκότωσε, αγαπημένε Κ. Εσύ που δεν άντεξες την ευτυχία μου, που είχες άποψη πριν καν στην ζητήσω. Εσύ που συνέχισες να ενοχλείς, όταν σου είπα πως είχα σημαντικές δουλειές προφασιζόμενος κάποιο επείγον γεγονός, αλλά μου το έκλεισες με περισσή ευχαρίστηση, όταν εγώ αντίστοιχα σε χρειάστηκα. Εσύ που με κατηγορείς που ζω. Εσύ που με κρίνεις για την αλήθεια μου, εσύ που ζεις μέσα στο ψέμα. Είσαι εσύ. Εσύ και οι δεισιδαιμονίες σου που μέρες και μέρες προσπαθούν να μου δημιουργήσουν ενοχές που χαίρομαι, πως τάχα δεν αξίζω να χαίρομαι, πως δήθεν και τάχα πάντα οι άλλοι ζητούν από μένα κάτι περισσότερο από αυτό που δείχνουν. Πως δεν αξίζω, πως δεν αξίζω. Εγώ. Ο φίλος σου. Ξέρεις κάτι Κ.; Έφτασα ως εδώ γεμάτος πληγές από ανθρώπους σαν κι εσένα. Όμως, αν δεν γεμίσεις πληγές στη Βαλχάλα δε θα πας ποτέ. Όταν το καταλάβεις αυτό, ίσως αρχίσεις να ζεις. Και λυπάμαι. Λυπάμαι αλήθεια που έχεις μάθει να κρίνεις το αλλιώτικο και να μη το δέχεσαι. Λυπάμαι πραγματικά που δε στάθηκα αντάξιος φίλος όπως λες. Μα να ξέρεις προσπάθησα. Προσπάθησα όσο δε φαντάζεσαι να σε προστατεύσω. Κι ας ήξερα ότι δε μπορώ να βασιστώ πάνω σου. Κι ας ήξερα ότι είσαι ένα ψέμα. Πίστεψα ότι τάχα μπορούσα να βοηθήσω. Αηδίες. Όπως σου πα, αν δε βοηθήσεις μόνος σου τον εαυτό σου, θα καταλήξεις μόνος σου αναγκαστικά.

Και όσο για το τι κάνουν λάθος οι άλλοι, καλύτερα βρες τι κάνεις σωστό εσύ. Και όχι, όχι δε με πληγώνει που απορρίπτεις τις συμβουλές μου μία προς μία λέγοντάς με ρηχό και επιφανειακό. Ξέρεις, δε περίμενα ποτέ να καταλάβεις. Δε σου αξίζει να καταλάβεις. Ούτε τάχα με πλήγωσε το ότι με κρίνεις χωρίς να είσαι διατεθειμένος να ακούσεις. Το ήξερα από την αρχή ότι είμαστε αλλιώτικοι. Όμως, δε περίμενα ποτέ να βγάλεις όλα σου τα κόμπλεξ πάνω μου. Δε περίμενα ποτέ να φορέσεις προσωπεία και να προσποιηθείς συμπάθεια σε φίλους απλά για να με απομονώσεις, δε περίμενα πολύ περισσότερο να με κατηγορήσεις, πως τάχα δεν είμαι εντάξει. Εύχομαι και ελπίζω κάποια μέρα να καταλάβεις.