Επιτρέπεται η θλίψη φωτογραφιών. - Αλέξανδρος Νασόπουλος

καλησπερα σας και μπόλικες αγαπες,

αυτες που μένουν αν σφίξεις δυνατά εκεινο το μαντηλι,

γύρω απ'το λαιμό τυπικων χαιρετισμων σε κατι αργιες ,

γιορτες και νεκραναστασεις, που ανακαλυψαν τα ανθρωπινα μυαλα.

αποψε δεν θελω ουτε κεφαλαία , ουτε τυπικοτητες σε ορθογραφιες και συντακτικα, αποψε δεν θελω να παω με το πανι της κλουβιας κοινωνιας σε οτιδηποτε και οπουδηποτε ,

βγάλτε και τους τόνους από κάθε λέξη , αφήστε τους μοναχα να αιωρουνται πάνω απο μίση, θλίψεις, αγωνίες και φόβους,

σαν σειρήνες ,

καράβια σε χάη δακρυσμένων ποταμιών . 

και λιγο αλκοολ,

και κατι καπνους να μας σκεπασουν,

με καποιους φιλους μου να φτύνουμε στο πατωμα,

κατι σκοτωμενα ονειρα,

ποντίκια που αναπνεουν στο βαθος των σκιων μας ,

ν'αφησουμε να μας αγκαλιάσουν οπώς τοτε ,

μικρα παιδια που οι κορες των βλεμματων μας ανοιγαν,

σαν βλεπαμε ανοιχτα τα χερια των ανθρωπων και που γρηγορα βαδιζαμε και ορμουσαμε απάνω τους,

με εκεινη την παιδικη άγνοια που και από τον πεμπτο οροφο κι αν πεφταμε, σιγουρα σε αγκαλια θα καταληγαμε. 

που τώρα όλα αυτά ναυαγισμένα τα βλέπουμε , και τα συζηταμε καθε ωρα και στιγμή,

καθε γαμημενη μερα ,

και οι μηνες και τα χρονια να γελανε για ακόμη μια φορά με τη παρτη μας ,

να ξεσπανε σε πανηγυρια και χορους που ξεγέλασαν εναν ακομη που φευγει,

και τον αφησαν εκεί να αναρωτιέται σε μια γωνια, 

σε ενα γαμημενο σημειο του τιποτα ,

άρχοντες στο κόσμο της απουσίας,

φτωχοί στα ουρλιαχτά μας ,

και σιωπηλοί με τα ραμμένα στόματά μας,

αθανατοι και γεννημένοι νεκροί,

εκει εκει εκει εκει

αλλου αλλου αλλου αλλου

παντου παντου παντου παντου

πουθενα πουθενα πουθενα πουθενά.

Θα έρθει κάποια στιγμή που οι κρυφοί μας πόθοι θα σπαρταρούν στα πόδια μας ,

αφυδατωμένοι ,

ματωμένοι,

ευνουχισμένοι και φανεροί στα τρεμάμενα μάτια μας....