Τα πεζοδρόμια είναι
χαρακώματα
που τις αυγές συνωστίζεται
πάνω τους
πηχτή η
μονότονη εξαχρείωσή μας.
Τα γραφεία είναι πεδία
μαχών
που τ’ απογεύματα οι
προϊστάμενοι τραυματιοφορείς
σέρνουν όσους κατεβλήθησαν
απ’ τη λογιστική
επανάληψη.
Οι κάμαρες είναι
αναρρωτήρια
που αποστειρωμένα
αναδύουν τη φορμόλη
των γενναίων που θέλουν ν’
αναγεννηθούν
γι’ άλλη μια μέρα
νεκρώσιμης υπερέντασης.
Και τα ποιήματα μου είναι
μικρά ταφικά μνημεία
τυλιγμένα σε αμείλικτες
πρασινάδες
που τα τραβούν αμετάκλητα
στο χώμα.
Γιατί όλα πρέπει να
θαφτούν
είναι μοίρα, είναι
αλγόριθμος.
Σε κατριγιέ τετράδια
αφήνουμε το γενετικό υλικό μας.
Οι σελίδες των μεγάλων ντοσιέ ξεχειλίζουν σάρκες
από εμάς
που μοιραλατρήσαμε
σε στάση αναμονής.
Και λερώσαμε τη νοσταλγία
μας με παθητικότητα,
και δεν κλείσαμε με πάταγο
τα μεγάλα δικονομικά
βιβλία και τους Κώδικες
να σηκωθούμε
να πατήσουμε επί πτωμάτων
αν χρειάζεται
να πάμε να κερδίσουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου