Χρωματική πανδαισία. - Μαρία Βασιλάκη

Σχήματα, χρώματα , γεωμετρίες

Απλότητα διάφορη του πολυσύνθετου

H απλότητα πάντα με γοήτευε

Το «πιο εσύ από ποτέ».

Το δήθεν δεν έχει θέση στον αόρατο τούτο κόσμο

Και ο κυνισμός απαγορεύεται επίσης

Λατρεύεται το καθαρό και όμορφο αισθητικά

τα μύχια της ψυχής σου άραγε τι χρώμα φορούν?

Μήπως είναι στολισμένα με μαύρους χυτούς μανδύες τυλιγμένους γύρω από βουβά σώματα και σιωπές;

Ποια στοιχεία συνθέτουν τη δική σου παλέτα γεύσεων και εικόνων

Αισθήσεων και αναμνήσεων

Παραδόξων και συναισθημάτων που ποτέ δεν φανέρωσες

Συνειδητών σκέψεων και ιδεών

Υποσυνείδητων εικόνων και σκέψεων που σε ταλανίζουν

Κόκκινη σκιά, κόκκινο σημάδι

Πορφυρή αρματωσιά

Το βαθύ κόκκινο που είναι κάπως επιβλητικό και δυναμικό πάντα σε χαρακτήριζε

Η ζωή σου συγκρούεται με τον εγωισμό σου

Αυτό το μικρό τερατάκι που του έχεις αφήσει  κενό

Και σε κατασπαράζει, ρημάζοντας τα σωθικά σου

 Ένας κόκκινος στρατιώτης

Ή απλά ένας κόκκινος άντρας έρμαιο των παρορμήσεών του

Η δική μου ψυχή από την άλλη, κατακλύζεται από λευκές εικόνες.

Ένα πάλευκο χιονισμένο τοπίο να σου θυμίζει την παιδική σου ηλικία

Ή μήπως την αγνότητα που σαν πέτρα φοράς στο λαιμό σου

Λευκό.Αγνό, σιωπηλό αλλά και τόσο ψυχρό και καθαρό.

Μια λευκή σκέψη, ένα λευκό ποτήρι

Μια λεπτή και ανεπαίσθητη αγκαλιά που ξεθωριάζει

Ξεθωριάζει και σβήνει, χάνει τη λευκή της υπόσταση

Ένα λευκό πιόνι, σε ένα παιχνίδι στημένο

Ένα καλοκουρδισμένο ρομπότ που έχει εκπαιδευτεί να υπακούει

Να υποτάσσεται

Και να εκτελεί τις διαταγές των άλλων

Μια λευκή γραμμή σε ένα μαυροπίνακα με υφή και μια κιμωλία στο πάτωμα

Να σου θυμίζουν το χάος

Την αταξία σε όλα, στη ζωή σου, στο κεφάλι σου..

Σε κάθε σκοτεινή πτυχή σου που με τόσο λευκό έπαψε να είναι σκοτεινή

Σε κάθε πνοή

Σε κάθε διάλογο.

Εκεί.

Λευκό, κόκκινο, μαύρο

Είμαι λευκό

Είσαι μαύρο

Εκ διαμέτρου αντίθετοι

Αλλά και τόσο ταιριαστοί σε ποικίλες ιδέες και απόψεις

Κοιταζόμαστε και γνωρίζουμε ο ένας τη σκέψη του άλλο

μαγικός συνδυασμός κι όμως τόσο επικίνδυνος

μπορεί να κάψει ακόμη και ολόκληρα έθνη

Το γκρίζο απεικονίζει όλη τη θλίψη σου και το μουντό αυτού του κόσμου

Κι όμως για έναν παράξενο λόγο είναι απ'τα αγαπημένα μου χρώματα.

Τόσο απλό, όσο πρέπει.Βαθύ και διόλου επιφανειακό.

Σου αφηγείται τόσες ιστορίες χωρίς καν να μιλά.

Αψεγάδιαστο γκρι

σαν τις γκρι αναμνήσεις μου

και το γκρι κασκόλ

που ταιριάζει γάντι με τα παπούτσια σου

Η τελειότητα του απλού

Μερικές ακόμη λέξεις για τα χρώματα και ο ποιητής πεθαίνει

Σε ένα βιβλίο που ποτέ δεν γράφτηκε

Κι ένα ποίημα που έμεινε μισοτελειωμένο

500 λέξεις για τα χρώματα, αυτά της αγάπης

Της ευφορίας, του μίσους και άλλων συναισθημάτων.

Αγκαλιάζω κάθε παλέτα που ακουμπά στην ψυχή μου

Διώχνω όμως καθετί αποκρουστικό και  ζοφερό

Γιατί η ζωή δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ένα συνονθύλευμα. Στιγμών, ανθρώπων και συναισθημάτων.  Κάν'την να μετρά!

Ben Heine