Σημείο Μηδέν- της Μπαντιέρα Ρόσσα

Χάσαμε την εφηβεία μας να εξηγήσουμε όσα συμβαίνουν. Έπειτα βάλαμε και φαντασία μη τυχόν και το σώσουμε και σωθούμε και εμείς. Δεν δούλεψε. Η φαντασία αποτελεί ένα μικρό αναλγητικό για το μυαλό. Τίποτα παραπάνω. Καλλιτέχνης ήσουν Jim τα ξέρεις από πρώτο χέρι.
   Σίγουρα έμαθες νωρίτερα πως είναι να ποθείς μία ανάσα ελευθερίας . Το ποθώ από το κατακτώ απέχει  χρόνο. Άλλοτε μήνες, χρόνια κάποιες φορές και ολόκληρες ζωές. Και έπειτα έρχεται σαν χτύπημα από μαστίγιο ο θάνατος, δίχως ρανίδα δροσερού νερού να μας βρέχει το μέτωπο, δίχως αέρα να μας δίνει ανάσα απ'έξω προς τα μέσα. Σημείο μηδέν. 

  Η μόνη ελευθερία που οραματίζομαι πια , 

 είναι εκείνη που δοκιμάζεις τα φτερά σου

αν θα ανοίξουν ή όχι από τον έκτο όροφο

η φωτιά που θα καίει το δέρμα και όχι

τα σωθικά σου- αυτά δεν θα'χουν μείνει

θα έχουν γίνει αλοιφή από τα depon,τις ασπιρίνες,

και ότι άλλο σε χάπι σου βρίσκεται

ελευθερία που βρίσκεις στις ράγες τραίνων

και όχι τρένων - γιατί το βάσανο πρέπει να έχει

διάρκεια για να κατακτηθεί η ελευθερία

ελευθερία σε κασκόλ που κάποτε 

γίνονται μια ευφάνταστη θηλιά

ψαλίδια που ίσως να γίνουν χαρακιές
και ανθρώπους που απομακρύνονται από δίπλα σου
σαν γελοίες ατμομηχανές.

Κράτα με δύναμη τουλάχιστον αυτό.

Αν  δεν έζησες όπως επιθυμούσες

διάλεξε εσύ πως θα φύγεις 

ακολουθώντας το παράδειγμα 

της Κατερίνας και του Κώστα
που με χείλη σαν ένα είπαν μαζί

αφήστε με να φύγω μήπως και γίνω

όσα ονειρεύομαι.

Τώρα σε καταλαβαίνω Jim γιατί  το δέντρο σου αναγράφηκε νεκρό στα έγγραφα.

 Για να γίνεις όσα θες πρέπει να σκοτώσεις την φωνή των γονιών σου μέσα σου.